Przesmyk - wiersz

Aleksander leży na wznak owinięty podłogą
jak pępowiną. Jego oczy,
dwie smutne kulki mgły, toczą się po suficie,
a rozchylone usta wabią tlen. 

Całun z kurzu łagodzi nagość i strach.
Aleksander galopuje na strzępach oddechu,
a pamięć wrasta mu w krtań.