Polskie góry - wiersz

Polskie góry

Hej góry, polskie góry

Wasz widok nas wzrusza

Choć wystajecie ponad chmury

Turysta do was pospiesza.

W pogodne dni z Podhala

Giewont jest widoczny

I na nim krzyż, który utwierdza

Człowieka, że jest bezpieczny.

Z Giewontu patrząc w dal

Widać majestat przyrody

Turyście jest wielki żal

Jak powstają ze śmieci przeszkody.

Wysoko w górze nad szczytami

Orzeł polski szybuje

Zawsze jest z nami

W taki to sposób pokazuje.

Swoją powagą i wielkością

Wszystkich nas uspakaja

Darzymy go za to wielką miłością

Od naszych dziejów zarania.

Przodkowie do godła go przyjęli

By strzegł nasze granice

By ludzie z rozumieli,

Że z nim związane jest nasze życie.

Str 2

Człowiek z wysokości spogląda daleko

Pozostajac w głębokiej zadumie

I jego bystre oko

Stwierdza jak mało jeszcze rozumie

Otaczającej go piękno przyrody,

Którą dał nam Stwórca.

Pielęgnujmy ją zatem skrzętnie

I kochajmy z całych sił namiętnie.

Na szczycie góry

W swej skupionej medytacji

Napina człowiek umysł jak struny

Dążąc do pełnej satysfakcji,

Stwierdzenia swojej nicości

Wobec świata całego.

Czyni to w samotności

I drugiego człowieka bliskiego.

Tu po rozsądek pójść można

I utrwalić myśli swoje

By z nich wyrosła siła potężna

I zniknęły nasze niepokoje.

Wiktor Hys