Zawiłość życia - wiersz

Obuchem stłumiona miłość

ostrze nie tknęło krwi

dusza wisiała na sznurze

dość już nierównej gry

głowa z siwą poświatą

próżno czeka mądrości

szkoda tylko tych dni

w których żyć było warto

bunt złość i rozstanie

pokryje kurz samotności

wylać z myśli pomyje

tak będzie chyba najprościej

a bliskość i więzy krwi 

w rzeczywistości są złudą

szaleńcza podróż w złe sny

okazać się może prawdą