Chłopak, który stracił głowę
John Corey Whaley

Był sobie chłopak. Chłopak, który zachorował. Chłopak, którego nagle dopadła ostra białaczka limfoblastyczna. Chłopak, który przestał walczyć. Chłopak, który się poddał. Chłopak, który umarł. Chłopak, na którego ciele dokonano eksperymentu. Chłopak, którego czaszka przeszła hibernację. Chłopak, któremu odcięto głowę. Chłopak, który ożył. Mam z powieścią "Chłopak, który stracił głowę" ogromny problem. Z jednej strony doceniam, że John Corey Whaley chciał dotrzeć do młodych odbiorców i w przystępny sposób opowiedzieć im o trudnych tematach: chorobie, śmierci, utracie, wybaczaniu o godzeniu się z przyszłością. Nie jest prostym zabiegiem, by młodzież wszystko zrozumiała, pochyliła się przez chwilę nad tekstem poświęcając refleksji, ale nie przestraszyła. Tego właśnie próbuje od kilku lat John Green, którego usilnie starają się naśladować inni autorzy. Z drugiej strony wystąpiło w tej powieści kilka elementów, które nie pozwoliły mi na pokochanie tego, co wyszło spod pióra pana Whaley'a, ani na całkowite mu zaufanie, a wręcz obudziły pewne podejrzenia, że w opowieść wkradło się parę błędów i aspektów burzących dobrze zapowiadającą się całość. Ciąg dalszy: http://secret-books.blogspot.com/2016/04/chopak-bez-gowy-dosownie-john-corey.html