Dwór mgieł i furii
Sarah J. Maas

Pierwsza część była dość mdła w porównaniu do drugiego tomu. Mogę szczerze przyznać, że Dwór mgieł i furii zrobił robotę i jest świetnie napisanym ciągiem dalszym. Od początku coś się dzieje i nawet przydługie opisy czy powtarzające się słowa Feyry nie są wystarczające by zniechęcić do czytania tego tomu.

Wydarzenia z pierwszego tomu złamały dziewczynę doszczętnie a jej partner, książę Dworu Wiosny nie potrafił tego dostrzec. Pozostawił ją nie tylko samej sobie ale też na pożarcie starej przyjaciółce, kapłance Iancie, która od początku zyskała moją niechęć. Autorka tak ją przedstawiła, że od razu można wyczuć, że będą z nią problemy. I defakto tak było. 

Od ślubu ratuje Feyre Rhys, który zdawać by się mogło, że naigrywa się z Tamlina a dziewczynie gra na nerwach ale jego zachowanie nie jest takie oczywiste. Gdy przyjrzymy się temu jak on traktuje stworzoną istotę, gołym okiem widać, że różni się to od zachowań księcia Dworu Wiosny. Rhys zdaje się martwić o to jak złamana psychicznie jest dziewczyna, naciska na nią by się podniosła. On ją po prostu zauważa i słucha. Czara goryczy się przelewa gdy ukochany zamyka ją jak więźnia na Dworze Wiosny, panika, złość, gniew przywołuje Rhysanda, który od tej pory w zasadzie nie odstępuje dziewczyny, zbliżają się do siebie. I ten z pozoru czarny charakter, okazuje się tym najbardziej prawdziwym i wartym uwagi.

Autorka świetnie przedstawia magię. Wszystko ze sobą współgra. Dla mnie to ciut nie majstersztyk. Naprawdę wciągająca powieść. Cieszę się z rozwinięcia. Tu się ciągle coś działo. 

Jeśli zastanawiacie się czy po nią sięgnąć, bo owszem, pierwszy tom był mizerny, to tutaj nie będziecie się nudzić.