Opinia o książce - Spotkamy się pod drzewem ombu

Opinia napisana przez: Renata Jagoda

"Za późno... Kiedyś matka powiedziała jej, że, za "późno" to najsmutniejsze dwa słowa, jakie można znaleźć w każdym języku."Santa Montefiore w swojej książce zabiera nas do niezwykłego świata argentyńskiej pampy, gdzie jednym z głównych bohaterów jest drzewo ombu. Drzewo to jest nie tylko rośliną, ale przede wszystkim świadkiem wielu wydarzeń rozgrywających się w życiu rodziny Solanas. To właśnie ono towarzyszy kolejnym pokoleniom podczas wzlotów i upadków, bierze udział w miłości i przebaczeniu.Sofia Solanas to uwielbiana wśród swojej rodziny dziewczyna, której jedynym problemem jest wiecznie niezadowolona matka. Kobieta karze córkę nie za jej winy, ale z powodu swojego strachu, wyobcowania i zazdrości.O wiele poważniejszy problem pojawia się jednak w momencie, gdy dziewczyna wdaje się w romans z kuzynem, a o wszystkim dowiadują się rodzice. Aby uniknąć hańby i wstydu, Sofia zostaje wysłana do Europy. Rozłąka z ukochanym mężczyzną oraz ból związany z niezrozumieniem przez bliskich popycha ją do niekoniecznie przemyślanych decyzji. Dopiero po dwudziestu latach rozłąki, w czasie, gdy jej rodzinę dotyka nieszczęście, Sofia decyduje się na powrót do Argentyny."Spotkamy się pod drzewem ombu" to opowieść nie tylko o zakazanej miłości Sofii i Santiego, ale historia wielu pokoleń rodziny Solanas. Autorka cofa się bowiem wiele lat wstecz, ukazując czytelnikowi historię Anny (matki Sofii), która w całej powieści ma niebagatelne znaczenie. Oprócz tego, wraz z biegiem kolejnych wydarzeń, jesteśmy świadkami dorastania samej głównej bohaterki. Towarzyszymy jej podczas wyjazdu do Europy, a na samym końcu również podczas podejmowania decyzji o powrocie. Miedzy tym wszystkim jest jeszcze czas rozłąki, w którym Sofia stara się powoli wprowadzić swoje życie na właściwe tory.Cała opowieść zawarta w tej książce wywołuje bardzo wiele emocji. Czytając kolejne strony, jesteśmy świadkami szczęścia i miłości, ale też wielokrotnie bólu, niezrozumienia czy rozpaczy. Autorka przedstawia nam miłość, która nie przemija, a czeka. Czeka na pojednanie, na powrót, na właściwy moment...Sofia, jako główna bohaterka bardzo się zmienia. Na samym początku to jeszcze nastolatka, a na ostatnich stronach książki dorosła kobieta z mężem i dziećmi. Jednak, mimo wszystko, posiada ona cechy, które aż do końca pozostają niezmienne. To właśnie upór w dążeniu do wyznaczonych sobie celów i duma nie pozwalają jej na wcześniejszy powrót do domu. Warto jednak zauważyć, że po dwudziestu latach to również one mają kluczowe znaczenie w odbudowaniu niegdyś straconych relacji.Z pewnością jest to książka, do której wrócę jeszcze niejeden raz. Historia w niej zawarta podobała mi się od początku, aż do samego końca. Szczerze zachęcam do jej przeczytania i mam nadzieję, że wywoła w Was tyle samo emocji, co u mnie.

Tagi: Proza literacka