Spóźnione powroty
Grażyna Jeromin Gałuszka

 „Spóźnione powroty” to kolejny, trzeci tom sagi „Dwieście wiosen”. I tak jak w poprzednich tomach (Folwark Konstancji oraz Niebieska sukienka) akcja toczy się dwutorowo, naprzemiennie. Tak zbudowana akcja nie do końca mi się podobała z prozaicznego powodu. Kiedy zdążyłam wciągnąć się w losy bohaterki, nagle zostaję przerzucona o dwadzieścia lat w przód lub w tył.

Trzeci tom rozpoczyna się w roku 1944 roku, oraz w latach dwudziestych. Życie w dolinie toczy się wyznaczanym przez pory roku rytmie. Rodziny Odolańskich i Bohdanowiczów odczuwają boleśnie skutki niemieckiej okupacji. A wszystkie wydarzenia są w cudowny sposób komentowane przez Wacławę i okraszane niesamowitymi ogłoszeniami matrymonialnymi.

„- Ja już się żenię, mamo – odparł z udawaną swobodą – więc może i na wnuki nie trzeba będzie aż tak długo czekać.

- Jak to już się żenisz?

- No już! Jeszcze tego lata.

- Tego lata? A z km?

Tu lekko się zawahał. W końcu jednak trzeb było powiedzieć, więc powiedział:

- Z Adelą.

- Z jaką Adelą?

- Karłowiczówną.

- Z tą… Karłowiczówną?

- Właśnie.

- To żart?

- Nie śmiałbym żartować w takich sprawach, matko – rzekł chłodno, widząc po minie rodzicielki, że łatwo nie będzie.

Roześmiała się głośno, nieprzyjemnie, po czym zawołała męża i Ludwikę, a gdy wyszli ze swoich pokoi, wycedziła – pojąwszy już, że to nie żarty – przez zaciśnięte zęby:

- Zgadnijcie, w co mój nieszczęsny syn się wpakował.

- Ja mu mówiłem – zaczął Jerzy – żeby się trzymał z daleko od partyzantki…

- Nie w tym rzecz! – przerwała mu ostro.

- Więc w czym, bo już nie wiem…

- Twój syn, Kajetan Konarski, zamierza się żenić w Osadzie.”

To właśnie kobiety są bohaterkami Spóźnionych powrotów. Na ich barkach spoczywa cały trud związany z utrzymaniem najbliższych. Czekają one na powrót swoich mężczyzn z obozów, przymusowych robót, z wojny.

Kolejny bardzo ciekawy tom cyklu Dwieście wiosen to opowieść o miłości i tęsknocie, powrotach i rozstaniach, nadziei i smutku. A wszystko to rozgrywa się w tle wydarzeń historycznych. Mam nadzieję, że Pani Grażyna nie zostawi tej historii. Ja jestem bardzo ciekawa dalszych losów rodziny z Osady.  

Tagi: