Spóźnione wyznania
John Boyne

więc tak: książka była... ciężka bardzo ciężka i wymagająca od czytelnika. Trudno było ją strawić. Co było dla mnie zaskoczeniem nie posiadała rozdziałów tylko 7 części. Co druga opowiadała o tym co działo się na wojnie, a reszta o tym co się działo w teraźniejszości. Akcja książki rozpoczyna się gdy Tristan dociera do Norwich aby przekazać korespondencję Marian - siostrze Willa. Ma też zamiar opowiedzieć jej o tym co się stało. Przez większość książki czytelnikiem wstrząsają niewyjaśnione pytania, na które odpowiedź poznajemy prawie że na koniec. Na przykład to że gdy Tris wspomina o Willu, trzęsie mu się wskazujący palec u prawej dłoni (ten sam który pociągnął za spust) Powieść była ciekawa. Sam pomysł jak i realizacja wciągają i wprawiają czytającego w osłupienie. Zarys postaci jest nie do końca jasny na początku i trzeba się wiele domyślać ale w późniejszym etapie wszystko staje się jasne. Sceny zbliżeń między Tristanem a Willem są opisane bardzo delikatnie, i ja osobiście przyznam że liczyłam na więcej szczegółów. Ale nie zawiodłam się. Uczucia również są opisane dość ogólnikowo i z początku całkiem nie wiadomo co się dzieje w głowie głównego bohatera. On sam jest osobą drażliwą, wybuchową i niecierpliwą, która żąda jasnej sytuacji. Jest też bardzo uczuciowy, delikatny i emocjonalny. Łatwo, wręcz bardzo łatwo było można go zranić, czego starał się po sobie nie poznać. Powieść jest moim zdaniem bardzo dobra. Ciężka do zrozumienia i trzeba się na główkować żeby przez nią przebrnąć ale jest niezwykła. Oceniam ją wysoko i polecam przeczytać. Ale tylko pod warunkiem że jesteście dojrzali emocjonalnie - nie prędzej. Bo momentami na prawdę można się w tym wszystkim pogubić i trzeba to dokładnie zrozumieć. To nie jest powieść dla nieczułych małolatów. Wiem że większość z was sceptycznie może nastawiać obraz wojny, no bo połowa akcji dzieje się na wojnie. Ale mnie też tak to nastawiało jednak czytając zmieniłam zdanie. Ani trochę nie żałuję że przeczytałam tę książkę. polecam