Witraże
Agnieszka Lis

To już ostatni tom serii i bardzo nad tym ubolewam.
Znów dałam się zaprosić do życia bohaterów, towarzyszyłam im w codziennym życiu. Mało tego, razem z nimi przeżywałam wszystkie zmiany zachodzące w ich życiu.

Polubiłam tych ludzi, zżyłam się z nimi, będę tęsknić. Może nie wszystkich lubię z taką samą siłą, ale każdego z nich będzie mi brakować.

Pani Agnieszka tworzy świat w którym sama mogłam się odnaleźć. Te radości i smutki były mi tak bliskie.
Realizm postaci i sytuacji pozwalał mi uwierzyć w prawdziwość tej historii. Tam była cząstka mnie, moich bliskich i moich znajomych. Ta różnorodność postaci doskonale odzwierciedlała moje doświadczenia z ludźmi, każdy z nas jest inny. Ta opowieść to fikcja, ale mogła się zdarzyć, a może dopiero się zdarzy.

Autorka pięknie namalowała słowami zwykłą codzienność. Uwypukliła to, na co zdarza się ludziom nie zwracać uwagi. Kiedy przewracałam strony, świat jawił mi się tak pełen barw. Nie od dziś wiadomo, że piękno tkwi w szczegółach, tylko trzeba zwracać na nie uwagę.

Gładkość słowa, wymiany zdań czy myśli, do tego trafność cytatów i spostrzeżeń uczyniły tę serię nietuzinkową. Można swobodnie płynąć nie trąc o dno, bo słowa nie bolą a cieszą.

Dziękuję za ten przyjemnie spędzony czas, za każdy uśmiech, ale i za każdy smutek. Czym byłoby czytanie bez emocji...

Tagi: obyczajowe