Kastor - cytaty

Piski dziewczyn stojących przy samej klatce oznaczały, że walka musiała się podobać.
A już ja to na pewno.

Wyszedłem z klatki bocznym wyjściem dla zawodników i udałem się na zaplecze klubu.
Polluks szedł za mną.

Stanąłem i spojrzałem na przyjaciela. Był mojego wzrostu, więc gapiłem się wprost
w jego przerażające czarne gały.

Oczywiście, że miał rację. Ale nie zamierzałem się do tego przyznawać. Nie jemu.
A właściwie to nikomu.

Musiałem
wyglądać bardzo interesująco. Wielki, zakrwawiony, w czarnej skórzanej masce, z której
wyzierały moje jasnoniebieskie, niemal lodowate oczy.

Uwielbiałem, gdy ludzie się mnie bali.
To było takie... orzeźwiające.

Miałem to jednak
gdzieś, tak jak większość rzeczy, które mnie otaczały.

Gdzieś głęboko w sobie poczułem, że mam dość tych śmiałych, zachęcających spojrzeń,
rozbierających i bezkompromisowych.

Ludzie są ci
niepotrzebni, jesteś ponad to! – Wuj siedział po drugiej stronie stołu i wpatrywał się we mnie ze
spokojem.

Kiedy pokażesz moc, nie okażesz słabości, będziesz zawsze górą, pamiętaj o tym!

Jego śniada skóra przyciągała wzrok, a wielki smok wytatuowany na plecach, którego ogon
oplatał lewe ramię i sięgał aż do nadgarstka, robił niesamowite wrażenie.

Gdy Kastor tańczył na
macie, jego mięśnie poruszały się w zgodnym rytmie, a smok zdawał się ożywać.

Tak bardzo
chciałabym zobaczyć jego twarz! Musi być piękna, tak jak całe ciało.

Widziałam tylko
oczy – były intensywnie niebieskie, a gdy patrzył na ludzi, na swoich przeciwników, wówczas
ciemniały, jakby w głowie ich właściciela buzowała tłumiona furia.

Chociaż dzisiaj, gdy uciekałam przed
nim wzrokiem, dostrzegłam coś na kształt uśmiechu w jego niebieskich tęczówkach.