Dom na szczycie klifu
Hannah Richell

Kiedy znajduję powieść o podobnym tytule to zawsze zastanawiam się, jakie zagadki kryje w sobie ów dom. Samotny budynek, położony na skarpie w pewnej odległości od innych siedzib, przedstawiony na okładce sugeruje jakieś tajemnice. I rzeczywiście „Dom na szczycie klifu” nie jest sielską, baśniową, sentymentalną historyjką, ale przejmującą opowieścią o rodzinie, przeszłości, życiowych błędach, rozrachunku i wybaczeniu.
Nawet imiona bohaterek sugerować mogą nieszczęście, bo kto dziś nazywa córki Cassandra i Pandora…

Hannah Richell zabiera nas do Anglii, do hrabstwa Dorset i  posiadłości Clifftops położonej na wysokim klifie nad oceanem, którą zamieszkuje rodzina Tide’ów. Tragedia jaka dotknęła Helen i Roberta przed dziesięciu laty odbiła się echem na wszystkich członkach rodziny. W piękny, sierpniowy dzień trzyletni Alfie (który miał być nazwany Hektorem) pozostawiony przez matkę pod opieką sióstr, ginie na plaży. Pomimo wytrwałych poszukiwań chłopca nie udaje się odnaleźć, a policja uznaje, że mały utonął. Śmierć malucha doprowadza do rozpaczy oboje rodziców i staje się przyczyną rozpadu ich związku. Dziewczynki obwiniają się za niedopilnowanie brata, matka również ma o to pretensje do córek i w rezultacie życie rodziny zamienia się w koszmar. Nikt nie radzi sobie z tą tragedią, Cassie ucieka z domu, Dora jest coraz bardziej osamotniona, Helen zamyka się w sobie i pogrąża w żałobie, a Robert w konsekwencji opuszcza dom i się wyprowadza.

Jak naprawdę wyglądał ostatni dzień tamtych tragicznych wakacji? Kto ponosi winę za zniknięcie chłopca? Jakie tajemnice skrywa każdy z bohaterów?

Tego możemy dowiedzieć się z retrospekcji w jakie obfituje ta powieść. Stosując zabieg trzy torowej narracji fakty sprzed lat poznajemy z punktu widzenia każdej z kobiet. Mamy więc relację Cassandry, która obecnie mieszka z dala od rodziny i utrzymuje z nimi jedynie sporadyczny kontakt. Opowieść Dory, która właśnie spodziewa się własnego dziecka, ale którą cały czas dręczy przeszłość i postanawia pierwsza wyciągnąć rękę aby wyjaśnić zadawnione żale. Historia Helen, która jako jedyna pozostała w rodzinnym domu na klifie i wiedzie samotne życie rozpamiętując dawne wydarzenia. Z ust bohaterek poznajemy też losy Roberta, który po rozwodzie związał się z przyjaciółką swojej byłej żony.

Mamy tu do czynienia ze swego rodzaju spowiedzią, każdy z bohaterów wyznaje swoje winy aby oczyścić się z wyrzutów sumienia i w ten sposób definitywnie zamknąć tragiczną przeszłość, a na jej zgliszczach spróbować zbudować nowe, lepsze życie i podążać naprzód bez urazów i obwiniania siebie i innych. Prawda może okazać się bolesna, ale należy ją przyjąć bez względu na to, jaka będzie. Uświadomienie własnych błędów oraz tego, że wina nigdy nie leży tylko po jednej stronie pomoże im rozpocząć nowy rozdział.  

Czy bohaterom uda się dokonać rozrachunku z przeszłością? Czy zaakceptują samych siebie?

„Dom na szczycie klifu” to bardzo dobra powieść obyczajowa, mądra, intrygująca, podejmująca trudne tematy, niezwykle emocjonalna i wiarygodna w swojej wymowie. Nawiązanie do tragicznych bohaterów greckich wzmacnia przesłanie tej powieści i czyni ją bardziej zrozumiałą.
Książkę czyta się szybko i z ogromnym zainteresowaniem,  choć problemy w niej zawarte wymagają zastanowienia i przemyślenia. 

Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To mój pierwszy kontakt z autorką i na pewno nie ostatni. Historia zaginięcia małego chłopca opowiedziane przez trzy osoby, dwie siostry i matkę. Akcja toczy się w chwili zaginięcia malca i kilkanaście lat później. Przeszłość odciska ogromne piętno na całej rodzinie. Niedopowiedzenia, tajemnice, wzajemne oskarżenia i ciężar odpowiedzialności. Kilkanaście lat traumy. Dobrze, że ciąża jednej z bohaterek uruchamia ciąg zdarzeń, które doprowadziły do wyjaśnienia wypadku. Świetna pozycja. Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pozostaje w pamięci bez dwóch zdań! Jak łatwo jest uciekać przed ludźmi, którzy wywołują w nas poczucie winy... i jak trudno z tym poczuciem winy sobie poradzić... Jak bardzo niedopowiedzenia, bądź wręcz kłamstwa są w stanie doprowadzić do tragedii.... Mocna historia, dobrze napisana. I ta nadzieja....

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książkę chciałam przeczytać już od jakiegoś czasu, ponieważ zachęcił mnie opis: tajemnice rodzinne i dramat z przeszłości to jest mój ulubiony motyw, do tego piękna okładka. Sporo czasu musiałam czekać na książkę w bibliotecznej kolejce, jednak w końcu się udało. Wydarzenia o rodzinnej tragedii stopniowo poznaje się dzięki retrospekcjom,można się dowiedzieć jak każdy bohater widzi sytuacje. W czasie lektury nasuwają się pytania na które trudno znaleźć odpowiedź: Co by było gdyby każdy z członków rodziny postąpił inaczej? Czy mały Alfie by nie zaginął? Irytowało mnie to, że Helen o dramatyczne wydarzenie obwinia córki, ale siebie już nie. A przecież wiadomo jako matka też była odpowiedzialna za synka, nie tylko Dora i Cassie. Właściwie jej też współczułam,bo nie czuła się nigdy do końca szczęśliwa mieszkając w posiadłości Clifftops,jednak poświęciła się dla rodziny. Książka pochłania, jednak uważam za niepotrzebny i wrzucony na siłę wątek homoseksualny, fragment gdzie Cassie zaczynająca studia jest określana jako "dziewczynka". Bardzo raził mnie ten fragment, bo to w końcu już młoda kobieta oraz nieco rozwlekły ostatni rozdział. Męczyłam się niesamowicie,myślę, że jakby autorka skróciła pewne opisy to akcja byłaby szybsza. Książka o tym jak kłótnia niszczy rodzinę i pokazuje, ze tylko zgoda może być szansą na nowe i lepsze życie. Mimo tych wad książka mi się podobała, tym bardziej, że to debiut autorki i liczę, że niedługo ukaże się jej kolejna książka. Pozycja warta przeczytania o której tak szybko się nie zapomina.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autorka pisząc o sprawach trudnych, nie sili się na niepotrzebny sentymentalizm, wzniosłość, skrajne emocje i łatwe rozwiązania. W subtelny sposób pokazuje nam, jak łatwo jednym wydarzeniem i kilkoma kłamstwami można pogubić się w świecie, jak łatwo stracić wiarę i nadzieję w siłę rodziny. Z powieści bije ból i cierpienie, ale wszystko to prowadzi do uzdrawiającej mocy wybaczenia i wsparcia, nawet wtedy, gdy o to bardzo trudno.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)