Przekraczając granice
Oksana Pankiejewa

Nie jest to fantastyka do jakiej przywykłam. Ta książka nie należy do lekkich i łatwych. Trzeba się porządnie skupić przy jej czytaniu, żeby zrozumieć wszystkie poruszane wątki i poznać wszystkich bohaterów, których jest tu od groma. Podobały mi się wszystkie żarty i ogólnie cały humor, ale uważam, że autorka trochę przedobrzyła z nagromadzeniem wszystkiego innego w tej książce. Już na okładce mamy zapowiedziane, że to o czym czytamy jest tylko wstępem do dalszej części, a książka do najcieńszych nie należy. Książki z tej serii trzeba czytać wszystkie od razu, po kolei, bo w innym przypadku po prostu się zapomni o co tam w ogóle chodziło. Na ogół preferuję literaturę, która jest łatwa, lekka i przyjemna w odbiorze. Ta pozycja należy jednak do bardziej wymagających. Tym co mnie mocno drażniło, były 'jednostronne dialogi'. Kiedy wiemy, że dany bohater z kimś rozmawia, ale poznajemy tylko jego część tej konwersacji. Nie wiem po co autorka używała takiego zabiegu? Chciała oszczędzić na objętości? Mocno mnie te 'dialogi' irytowały, ale mimo wszystko oceniam książkę wysoko, bo jest warta uwagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Olga cudem uniknęła śmierci. Pewien psotny mag z domieszką elfickiej krwi, postanowił wywinąć kolejny numer i sprowadził dziewczynę do swojego świata, gdzie elfy, rycerze i smoki są na porządku dziennym. Sęk w tym, że Olga musi się przystosować, a dwór pełen intryg oraz sercowych zawirowań, potrafi przysporzyć nie lada kłopotów. Czy Oldze uda się dojść do siebie i zyska przychylność mieszkańców nowego świata? Mam ogromną słabość do rosyjskich książek fantsy, gdyż bije z nich humor i nieprzerwana akcja, dlatego bez chwili wahania zdecydowałam się na ,,Przekraczając granice". Co do humoru, to rozczarowania nie doświadczyłam, jednak akcja nie była już tak dobra jak się spodziewałam. Autorka powoli wprowadza czytelnika w nowy świat i szczegółowo przedstawia politykę, relacje między dworzanami, oczekiwania względem Króla oraz wszelkiego rodzaju rozterki sercowe. Mnogość bohaterów może przyprawić o zawrót głowy, a trzecioosobowy narrator nie ułatwia czytelnikowi nawiązania z nimi więzi. Jednak nie należy się obawiać lektury, bo początkowy zamęt jest małą niedogodnością, która szybko mija. Narrator bardzo często przeskakuję między bohaterami, co po pewnym czasie ogromnie doceniłam. Poznałam losy ekscentrycznego króla, bohatera o duszy poety, lecz zerowym talencie, nadwornego Błazna, który tak naprawdę jest kimś więcej oraz Olgi, przesiedlenki i dziewczyny, której kłopoty nigdy nie omijają. Postaci jest znacznie więcej, lecz grupa, którą przed chwilą wymieniłam dominuję i absorbuję uwagę czytelnika, choć pewne podstępne damy, również nieźle zamieszają. Świat przedstawiony jest intrygujący i zaskakujący, bo jest równoległym światem, w który przedziwne rzeczy się zdążają i choć z pewnością jest to fantastyka, to bliżej jej do książki obyczajowej. Autorka dużo czasu poświęciła przedstawieniu bohaterów oraz nowego świata, do którego trafiła Olga. Zabrakło mi jakiegoś silnego wątku przewodniego, na którym mogłabym się skupić, choć z rozwojem wypadków, jedna sprawa zaczęła wybijać się na pierwszy plan, co przyjęłam z ulgą. Seks bardzo często przewija się przez książkę i choć nie jest szczegółowo opisywany, właściwie wcale, to podtekstów i zabawnych sytuacji jest naprawdę dużo, co jest przyjemnym dodatkiem. ,,Przekraczając granice" to lekka historia, przy której można zapłakać ze śmiechu i z żalu, a intensywni bohaterowie nie pozwolą nikomu się nudzić. Z pewnością będę kontynuowała przygodę z ,,Kronikami dziwnego królestwa", bo tylko pozornie jest to łatwa książka, ale dworskie intrygi oraz walki o władzę nie pozwalają zapomnieć o losie bohaterów i całego Ortanu! 4+/6 Dziękuję!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na początku miałam problem z chaosem i nadmiarem informacji, jakimi zarzuciła nas autorka. Teoretycznie główną bohaterką jest dziewczyna, która została przeniesiona do równoległego świata. Jednak Pankiejewa znienacka przeskakuje do wydarzeń z przeszłości, opisując historie innych postaci. Teoretycznie bardzo dużo się dzieje, a właściwie akcja niemalże stoi w miejscu. Mimo to mniej więcej w jednej trzeciej książki wciągnęłam się na tyle, że resztę przeczytałam prawie jednym tchem. Z pewnością sięgnę po kolejną część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Łatwa w czytaniu, sporo humorystycznych dialogów, jedynym minusem są męczące opisy przeróżnych randomowych ludzi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Muszę przyznać, że początkowo książka niespecjalnie mnie przekonywała, a nawet trochę zdenerwowała - wypisują w tych recenzjach cuda niewidy, że następczyni Olgi Gromyko, że pełne humoru, cudowne, z drugim dnem... A ja tu dostaję do ręki zwykłe czytadło. No dobrze, ten humor może i jest, ale stanowczo nie tak dobry jak u pani Gromyko. Porzuciłam. Po czym, po paru dniach, przeczytaniu kilku innych lektur i nabraniu dystansu, do ,,Przekraczając granice" powróciłam. Na całe szczęście. Bywa na przykład tak, że ci się w życiu nie układa, i przestajesz owo życie doceniać. Terapeutyczna w tym wypadku może się okazać napaść rabunkowa, w trakcie której ktoś ci postanowi poderżnąć gardło. To właśnie przytrafiło się Oldze - ukraińskiej studentce niezwykle intrygującego i niezwykle niepraktycznego kierunku, jakim jest filologia hiszpańska. Ale nie martwcie się, Czytelnicy! Bo bywa i tak, że z takiej kabały wyciąga cię młodociany elfi mag Mafiej. Wciągając przy okazji do swojego świata, w którym król biega z pistoletem za wiedźmami, królewscy paladyni zalewają się w trupa, a nimfy - ach, niezrównana Azille! - hasają po ulicach. Rzecz jasna, są też mniej przyjemne aspekty, takie jak dwórki, czepki i te przeklęte sukienki. Aha, jest też przyjmujący w daninie dziewice smok. I bywa tak, że w wyniku nieporozumienia - wiadomo, do czego zdolna jest plotka i partyjka rozbieranego pokera - spiskujący zespół królewskich faworyt uznaje cię za przeszkodę w drodze na tron i postanawia usunąć. Usunąć za pomocą wilka (martwy wilk - sztuk 1), zombie (przegnany zombie - sztuk 1) oraz iluzji (przemoczony król - sztuk 1). A gdy wszystkie sposoby zawodzą, to za pomocą klątwy i niedouczonego nekromanty (martwy nekromanta - sztuk 1, przeklęta dziewczyna - sztuk 1, wyrzucone dwórki - sztuk 2). Nie można oczywiście zapomnieć o brzydzącej się mężczyzn zabójczyni, pracującym z nią, nienawidzącym kobiet zabójcy oraz bojącym się krwi, Mistralijczyków i spania w samotności nadwornym błaźnie. Nie wiem, czy to sprawa powieści, czy mojej osoby, ale drugą połowę czytało mi się o niebo lepiej. Fabuła ciekawa, akcja toczy się wartko i z przytupem, a za ilość wywoływanego śmiechu powinno się tę powieść oznaczyć jako szkodliwą dla zdrowia. Tylko sposób napisania na początku trochę męczący, ale to nic, później się człowiek przyzwyczaja. A teraz czas zamawiać następną część!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Można powiedzieć, że "Przekraczając granice" to typowa, lekka fantasy, którą czyta się dla poprawy humoru w wolnej chwili. Wbrew pozorom ta historia ma drugie dno, a wraz z rozwojem akcji i poznaniem bohaterów, ich historii oraz świata, w którym przyszło Oldze żyć powoli zmienia się również nastawienie do książki. Autorka już na początku rzuca czytelnika na głęboką wodę, przedstawiając kilkoro bohaterów, zarysy ich osobowości i odrobinę historii. Może to trochę skołować, bo przecież na początku wydawało się, że to Olga, dziewczyna nam bliska, będzie bohaterką scalającą tę historię. Świetne zagranie, które stwarza dodatkowy atut historii. Zagłębiając się w książkę coraz bardziej poszczególne elementy trafiają na swoje miejsce i odsłania się świat z jednej strony ciekawy i swojski, choć jednocześnie mroczny i niebezpieczny.

Największym atutem tej książki są jednak jej bohaterowie. Mimo, że żyjący w świecie przypominającym średniowiecze, to jednocześnie tak bardzo do nas podobni i oryginalni. Król, który nie przypomina żadnego innego mi znanego, a odkrycie jego charakteru jest dodatkowym smaczkiem tej historii. Książę-bastard. Już sama nazwa powinna być obraźliwa, a tak nie jest. To Bohater, który wraz z drużyną pokonuje zagrażające państwu potwory, a jednocześnie lubuje się w poezji. Uwielbia popijawy, a potem ma moralnego kaca. Jest przesympatyczny, taki starszy brat, choć niesamowicie przystojny. Jest też Żak, królewski błazen. Wbrew swojej profesji to człowiek inteligentny i pomocny, choć z mroczna przeszłością i tajemnicami, których nie chce ujawniać. Jest jeszcze Cantor i Saeta, dwójka bojowników o wolność, z nadszarpniętymi duszami i bliznami nie tylko na ciele. Powyższe postacie można nazwać głównymi bohaterami. Oprócz nich przewija się sporo innych osób, jak choćby królewskie dwórki, które król wykorzystuje w jednym wiadomym celu a one myślą o koronie. Ekipa jest bardzo różnorodna, a charakterami każdego z osobna i ich historiami życiowymi można by obdarzyć osobną książkę. 

Wszystkie te elementy scala świetny język oraz ciekawa historia. Choć mam wrażenie, że tom pierwszy bardziej niż na samej historii skupia się na przedstawieniu postaci, postawieniu ich w różnych sytuacjach, pokazaniu w jaki sposób zareagują na różne sytuacje, poznaniu ze sobą i odkryciu historii życiowych, choć odrobinę.

Ta historia wciąga wręcz niesłychanie, a lektura sprawia sporo przyjemności, momentami wymusza szaleńczy chichot, momentami staje się mroczna i brutalna. Odkrywanie postaci, poznawanie świata i losów bohaterów to świetny sposób na spędzenie wolnego czasu. Takie książki mogę czytać cały czas, polecam wszystkim twórczość pisarki, sięgnijcie po "Przekraczając granice" to świetny kawałek fantastyki. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Olga jest dziewczyną jakich wiele. Studentka borykająca się z problemami finansowymi, nie za piękna, raczej nieśmiała w stosunku do płci przeciwnej ale za to świetna kumpela. Nie ma też za dużo szczęścia, gdy pewnego dnia zostaje zaatakowana przez nieznajomego. Jak każdy w tej sytuacji powoli żegna się z życiem i zaczyna myśleć o całym swoim życiu... Tylko dlaczego w takim razie pojawiają się w nich elfy, krasnoludy, magowie i cała reszta dziwnych stworzeń? A już po chwili dziewczyna znajduje się w zupełnie nieznanym sobie miejscu. Tak zaczyna się jej przygoda i nowe życie. Olga zostaje "przesiedleńcem" a miejsce gdzie przybywa to Ziemia w równoległym świecie. Tylko że nie tylko Olga jest główną bohaterką historii. Równie dobrze można powiedzieć to samo o bardzo specyficznym i interesującym królu tego państwa, jego błaźnie o tajemniczej przeszłości, kuzynie króla - księciu-bastardzie, czy też zabójcy imieniem Castor. Każda z tych osób jest na swój sposób oryginalna i godna poznania. Świat który przedstawia autorka może nie jest zbyt oryginalny. Ot zwykły świat fantasty: średniowiecze (choć jednak trochę bardziej rozwinięte), różne państwa wojujące ze sobą lub nie. Stworzenia mniej lub bardziej znane. Magia, nekromaci, teleportacja... To co wyróżnia tą książę są z pewnością dobrze zbudowane i nieszablonowe postaci. Do tego język historii powodujący uśmiech na ustach. Szczególnie te różowe słonie, które tak wiele razy są wspominane ;) Nie jest to oczywiście świat idealny i bardzo często człowiek zderza się z okrucieństwem i śmiercią. Choćby historia Żaka, czy Castora albo Saety. Nawet nieszczęsne przygody Elmara. Historie poszczególnych bohaterów są ze sobą połączone i ich losy raz za razem się przeplatają. Dzięki temu historia jest zajmująca i rozwija się coraz bardziej. Książka kończy się w momencie, gdzie akcja zaczyna przyśpieszać więc z chęcią przeczytam kolejny tom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakże się cieszę, że los zetknął mnie z prozą Oksany Pankiejewy, niechżeby mi dał jeszcze możliwość wylądowania po śmierci w jakimś równoległym świecie, najlepiej w Ortanie właśnie, bo nie daj Boże wylądawałabym w Mistralii, która przedstawia się niezbyt przyjaźnie, a będę najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, a Olgę uczynię swoją przyjaciółką od razu. Ale zacznijmy od początku, choć ten akurat do najlepszych nie należy. Otóż już na samym wstępie poznajemy wspomnianą przeze mnie Olgę, studentkę filologii hiszpańskiej. Biedną jak mysz kościelna, albo może raczej jak po prostu... studentka, i wątpiącą w swoją dalszą karierę, bo do czego właściwie ukończenie tego właśnie kierunku mogłoby się jej przydać? Zresztą pojawiają się również problemy związane z tą studencką biedą, kiedy to człowieka nie stać chociażby na opłacenie kolejnego semestru. W każdym bądź razie problemy dziewczyny zostają rozwiązane równie szybko, jak się pojawiają, a na rozmyślania nad własną egzystencją nie pozostaje jej wiele czasu, bo oto ni z tego, ni z owego zjawia się psychopata usiłujący poderżnąć jej gardło. I tu następuje magiczne szast-prast, dzięki któremu nasza bohaterką trafia do Ortanu. Może nie tylko dzięki temu szast-prat, bo trochę przykłada do tego rękę także wiecznie eksperymentujący z magią Mafiej, książe-elf. I tu już zaczyna się jazda bez trzymanki, pojawiają się coraz to lepsze postacie, poznajemy masę historii nie z tej ziemii i żałujemy, gdy nieubłaganie zbliżamy się do końca lektury, mając jednak nikłą nadzieję, że wydawnictwo chętnie przetłumaczy kolejny tom cyklu. Spodziewałam się, miałam nadzieję, w głębi serca naprawdę czułam, że czeka mnie książka zabawna i pełna zaskakujących zwrotów akcji, ale żebym miała ochotę wybuchnąć śmiechem w poczekalni u lekarza, pełną ludzi ze zbolałymi minami? Tego naprawdę nie oczekiwałam, ale sami powiedzcie jak można usiedzieć spokojnie, gdy spotykamy króla ujaranego do tego stopnia, że widzi różowe słoniki? Dobra, król palący fajkę jest całkiem ok, popijający winko czy wódkę, czemu nie, ale króla popalającego trawkę nie miałam okazji spotkać jeszcze w absolutnie żadnej powieści! Choć nie jest też wcale tak, że cała książka jest do śmiechu, są i te smutne momenty, jak to i w życiu bywa, i w tym miejscu przedstawić należy Żaka, królewskiego błazna i przyjaciela, który choć na codzień zajmuje się właśnie rozśmieszaniem to nosi w sobie historię tak straszną i przejmująco smutną, że aż miałoby się ochotę go przytulić. Tak więc Pankiejewa przedstawia nam historie Olgi, Żaka, króla Szellara i jego wstąpienia na tron, a także królewskiego kuzyna Elmara do szaleństwa zakochanego w pięknej nimfie, którą w naszych czasach nazwalibyśmy raczej nimfomanką. Do tego dodaje wiedźmę rzucająca uroki, a raczej złote pajęczyny i parę morderców, która ją ściga, a która choć darzy się nienawiścią tak wielką, jak stąd na koniec świata i z powrotem, to zmuszona jest pracować razem, mało tego, zmuszeni są również w ramach tej pracy udawać wzorowe, kochające się małżeństwo. Zresztą to o czym piszę to tylko niewielka część postaci tak barwnych, że nie jestem nawet w stanie wskazać swego faworyta, a to mi się rzadko zdarza. To idealna powieść dla osób, które w książkach szukają przede wszystkim rozrywki i to takiej stojącej na najwyższym poziomie, choć zdaję sobie sprawę, że co delikatniejszych czytelników razić mogą rzucane co jakiś czas wulgaryzmy, tyle, że moim zdaniem tu akurat wpasowują się naprawdę doskonale. Nie muszę chyba dodawać, że polecam?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytacie książki z gatunku fantasy? Szczerze wam powiem, że ja bardzo rzadko. Ze względu na to, że biorę udział, w kilku książkowych wyzwaniach postanowiłam przeczytać "Przekraczając granice" Oksany Pankiejewy. Od razu powiem, że książka mnie wciągnęła. Mimo swoich 544 stron szybko ją przeczytała. Możliwe, że to dlatego, że przekroczyłam swoje granice, postanawiając sobie, że nie będę czytała tego gatunku. Znalazłam tutaj mnóstwo bohaterów i mnóstwo różnych światów. Na początku troszkę się pogubiłam. Pewnie dla miłośników tego gatunku ta książka będzie niesamowitą przygodą. Możecie odkrywać niezbadane światy i poznawać dziwne stworzenia. Poznacie Królestwo Ortanu i jego bohaterów między innymi krasnoludy, elfy i czarodziejów. Od razu dodam, że to nie jest żadna baśń. W tym królestwie znajdziecie również młodych ludzi, którzy cierpią na bezsenność. Dlaczego akurat tam się pojawili? Poznacie królewską rodzinę oraz pewną młodą bohaterkę Olgę. O ich przygodach i problemach niestety musicie przeczytać sami. Jeżeli lubicie tajemniczy świat fantasy, to koniecznie przeczytajcie "Przekraczając granice". W książce znalazłam tajemnicze światy, dziwnych bohaterów, tajemnicze okoliczności, wartką akcję i interesującą fabułę. Pokonałam swój lęk przed tym gatunkiem. Czy jesteście ciekawi, jaką granicę przekroczyli nasi bohaterowie? Z czystym sercem polecam tę powieść dorosłym czytelnikom. Zapomniałabym wspomnieć, "Przekraczając granice" jest pierwszym tomem cyklu "Kroniki Dziwnego Królestwa".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

ok

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawa, solidna lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)