W samo południe
Nora Roberts

Nie jest nudna, choć pomiędzy rozdziałami poczytałam coś innego. Jednak jest na tyle interesująca, że przeczytałam ją do końca. Opowiada o negocjatorce policyjnej Phoebe, która stara się radzić sobie w świecie zdominowanym przez mężczyzn. W książce znajdują się opisy przeprowadzanych przez nią rozmów. Bardzo wyraźnie widać, że autorka przyłożyła się merytorycznie do napisania książki. Poznajemy kulisy wyjątkowego zawodu. Phoebe to kolejna bohaterka godna naśladowania. Jest odważna ale ludzka, inteligentna, kompetentna, silna, odpowiedzialna, dba o swoich bliskich. Silne emocje, poczucie niesprawiedliwości i bezradności budzi to, co w pewnym momencie jej się przydarza. Autorka nawiązuje silną więź z czytelniczkami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niektórzy tytuł tej powieści skojarzą z westernem z 1952 roku w Garym Cooperem i Grace Kelly w rolach głównych. I to będzie słuszne skojarzenie. A co ma wspólnego stary western z powieścią amerykańskiej pisarki, tego trzeba się po prostu dowiedzieć. W Dniu Świętego Patryka w Savannah na dachu stoi skoczek, czyli samobójca. Do akcji zostaje wezwana negocjatorka policyjna, porucznik Phoebe MacNamara. Jej pewność siebie, rzeczowość, kompetencja, a także uroda robią piorunujące wrażenie na byłym pracodawcy samobójcy, Duncanie Swiftcie, który do przybycia negocjatorki rozmawia ze skoczkiem. Akcja kończy się szczęśliwie dla wszystkich, ale przede wszystkim dla Duncana. Za wszelką cenę chce się umówić z seksowną policjantką i udaje mu się to. Najpierw drink, potem kolacja, później... A robi to wszystko ze swoistym urokiem i swobodą. Jednak praca w policji wymaga stalowych nerwów. Także podczas szkoleń dla młodych policjantów. W drodze na jedno z takich szkoleń Phoebe zostaje brutalnie zaatakowana na klatce schodowej przez nieznanego sprawcę. Sprawa w miarę szybko zostaje rozwiązana. Winnym jest jeden z policjantów, seksista, typ macho, który nie uznaje faktu, że jego przełożonym jest kobieta. Z braku twardych dowodów nie udaje się wsadzić go za kratki, ale facet wylatuje z policji. Wkrótce potem na progu wielkiego domu Phoebe w środku nocy pojawia się lalka voodoo. A potem w odstępie kilku dni martwe zwierzęta. Martwi to negocjatorkę, oficjalnie zgłasza to na policję, ale zataja informację przed rodziną - jej matka od lat cierpi na lęk przestrzeni i nie wychodzi z domu, 7-letnią córką i przyjaciółką domu. Nawet Duncan początkowo o tym nie wie, choć spotykają się coraz częściej. Ten mężczyzna wie, jak zdobyć kobietę i jak zaskarbić sobie łaski domowniczek z wrodzonym wdziękiem i naturalnością. Poza tym ten bogaty mężczyzna ma niezwykłą smykałkę do interesów i we wszystkim widzi potencjał, także wśród dorosłych domowniczek rezydencji swojej kobiety. Phoebe nie brak pracy jako negocjatorce, a ma do tego naturalny dar (zaczęła jako 12-latka w obronie własnej rodziny). Czytelnik ma okazję uważnie prześledzić kilka tego typu spraw. Wczuć się w sytuację, nauczyć się odczytywać emocje samobójcy lub porywacza przez telefon, a także zagadywać i odsuwać zagrożenie. Phoebe zwraca uwagę na każde słowo przestępcy, zwłaszcza na czasowniki (np. mogłem a nie mógłbym). Potrafi słuchać i ma niesamowity dar przekonywania. A to nie lada sztuka w tym zawodzie! Przy tym trzeba mieć jeszcze podzielną uwagę, by jednocześnie mówić do słuchawki i zapisywać notatki lub polecenia dla innych funkcjonariuszy. Te sceny są najciekawsze. Ale nie każde negocjacje kończą się sukcesem. Ktoś zabija nastolatka, gdy ten poddaje się i wychodzi z podniesionymi rękami. Okazuje się, że kłopoty w pracy uderzają w nią osobiście. Ktoś zaczyna zagrażać rodzinie i bliskim Phoebe, by ją to bardziej bolało, by cierpiała. Tylko dzięki oparciu w Duncanie kobieta ma szansę się wypłakać i pozbierać oraz przystąpić z nowymi siłami do działania. Prawda jest okrutna. Ktoś precyzyjnie zaplanował zemstę, bo miał na to dużo czasu. W samo południe to sensacja, kryminał z dużą porcją obyczajówki i elementami psychologii czy nawet romansu. Schemat fabuły trochę mi przypomniał czytaną wcześniej przeze mnie inną powieść tej autorki - Czarne wzgórza, szczególnie gdy przeczytałam zdanie, by zabicie inteligentnej i pięknej kobiety jedną kulą w łeb okazało się zbyt łatwe i zbyt szybkie. Psychol ma swoją wizję Phoebe i tego, co kiedyś zrobiła. Wiemy, co myśli i co ewentualnie planuje, bowiem wszechwiedzący narrator co jakiś czas przybliża nam jego sylwetkę. Znamy też myśli i różne uczucia pozostałych bohaterów, zwłaszcza pani porucznik. Realnie przedstawione postacie budzą skrajne emocje, a zwroty akcji podnoszą poziom adrenaliny. Mimo dużej objętości powieść czyta się bardzo szybko, bo tak wciąga. Nic dziwnego, że Nora Roberts jest mistrzynią suspensu, wie, jak przykuć uwagę czytelnika i porwać go w swój książkowy świat.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rewelacja! Wracam do tej książki bardzo często. Jest to jedna z nielicznych książek w mojej bibliotece, którą czytałam więcej niz jeden raz. Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)