Zabójcy bażantów
Jussi Adler-Olsen

Sprawnie-choc bez specjalnych  rewelacji -napisany kryminal. Ciekawi bohaterowie sprawiaja,ze czyta sie calkiem niezle.

Z zaciekawieniem sięgnęłam po następną opowieść o Carlu Morcku, szefie Departamentu Q i jego asystencie Assadzie, który w tej części jest jeszcze sympatyczniejszy a jego postać bardziej rozbudowana. To kryminał trzymający w napięciu od początku do końca, chociaż sprawców poznajemy bardzo szybko. Wnikliwy portret ludzi, którzy uznają się za bezkarnych, bo mają pieniądze i władzę. Ale najciekawszą postacią jest Kimmie - wielowymiarowa, niejednoznaczna i skomplikowana. Przerażająca i mroczna historia. 

"Assad, nie wtrącaj się i nie psuj awantury!"

Wyjątkowo paskudna historia, opowiedziana wyjątkowo dobrze. Powieść opowiadająca o sześciorgu młodych ludziach z ekskluzywnej szkoły z internatem, dla bogaczy. Ta banda, bo trudno ich nazwać inaczej, umila sobie nudne życie dobrze sytuowanych dzieciaków w bardzo specyficzny sposób. Na tyle specyficzny, że jedna ze spraw dotyczących tego umilania po dwudziestu latach, trafia na biurko Carla Mørcka w jego Departamencie Q. Carl niechętny jest rozgrzebywania tej sprawy, zwłaszcza że "winny" już jest osądzony i jeszcze wciąż siedzi w areszcie. Zwłaszcza że kiedy zaczyna się nią zajmować, rzucane mu są przysłowiowe kłody pod nogi. Cóż, ówczesne nastolatki, to dziś dorośli ludzie, wciąż bardzo bogaci i bardzo wpływowi, czy nadal "zabawiają" się w podobny sposób?  Czy człowiek w areszcie jest naprawdę winny ? Co skrywa Kimmie, kobieta żyjąca na ulicy i jak kameleon, przybierająca różne postacie, by tylko nie dać się nawet sfotografować, już nie mówiąc o czymkolwiek innym. Czego i kogo, tak bardzo się boi ? 

Na te wszystkie pytania odpowiedź znajdziecie w tej bardzo zajmującej książce. Ja tylko gwoli podpowiedzi, powiem, że niebagatelną rolę w całej historii odegrał film "Mechaniczna pomarańcza" Stanley'a Kubricka. Książka jest dosadna, pełna przemocy, ale w końcu to thriller i kryminał, oraz bezkarności, ale też żalu, smutku i traumy. Bardzo dobrze też autor potrafił pokazać, co w młodym umyśle może spowodować wychowanie bez miłości, bez okazywania i rozumienia własnych i cudzych emocji, bez wzorców i autorytetów, za to z wszelkimi dobrami materialnymi. Pisarz utrzymał swój świetny poziom z części pierwszej, więc ja jak najbardziej chętnie zapoznam się z kolejnym tomem i kolejnym śledztwem Departamentu Q. A Assada nadal lubię, chociaż, tutaj był jakiś nad wyraz upierdliwy.?  

Sprawców dawnej zbrodni poznajemy już na początku historii. Dalej szukamy raczej motywów i mechanizmów działania zabójców.

Carl Mørck nadal fajny (choć robi wszystko, żeby od siebie odpychać ludzi), ale historia z tej części podobała mi się nieco mniej niż z poprzedniej. Nadal jednak była to wciągająca powieść z niespodziewanymi zmianami i odkryciami. Przerażające, co mogą czasem robić ludzie z nudów.