Śmierć w bunkrze. Opowieść o moim ojcu
Martin Pollack

Oczekiwałam tradycyjnej biografii ojca człowieka, którego na swój sposób podziwiam. Martin Pollack jeszcze jakiś czas temu był mi nieznany. Z pochodzenia jest Austriakiem urodzonym w 1944 roku, jego ojciec był SS-manem ślepo zapatrzonym w idee Hitlera, podobnie jak jego rodzice, przerażające są zresztą opowieści Pollacka o babci, która do samej śmierci uważała, że wojna nie jest dla niej hańbą, a Holocaust się Żydom należał. I nie, nie zamierzam tutaj nikogo piętnować ani oceniać bo to nie są moje czasy ani moje idee, a wiem (pamiętam niektóre opinie własnej babci), że ludzie wtedy mieli zupełnie inne spojrzewnie na życie, to co my dzisiaj uważamy za coś strasznego, dla nich było raczej statystyką. W każdym razie Pollack odciął się od rodziny, od biologicznego ojca, ale postanowił rozwikłać zagadkę jego życia i śmierci. Jako dziecko mało słyszał o ojcu, jeśli już to same pochlebne rzeczy od dziadków, dlatego jego wędrówka do prawdy jest długa (zaczyna się jeszcze w XIX wieku na Bałkanach, gdzie przez jakiś czas mieszkali jego przodkowie) i kończy się w momencie, kiedy dowiadujemy się, jak zginął jego ojciec. 

"Śmierć w bunkrze" to opowieść o poszukiwaniu swojej własnej tożsamości. Czasem nie zastanawiamy się nad tym jak pewne wydarzenia wpływają na nasze życie. Pollack jest slawistą, studiował m.in. w Warszawie, płynnie mówi po polsku, a jego żona (z tego co zrozumiałam), jest Słowenką. Autor jest z nami szczery, nie opowiada o swoim emocjonalnym podejściu do tej ekspedycji, jest raczej narratorem, badaczem, przytacza nam historie ze swojego życia. 

Książka bardzo mi się podobała, uważam że to jedna z tych "pożyteczniejszych", które warto przeczytać.