Niepokorne. Eliza
Agnieszka Wojdowicz

Tak, tak i jeszcze raz tak - taka jest moja odpowiedź jeśli ktoś zapyta czy polecam trylogię "Niepokorne". Mimo, że poznałam dopiero pierwszy jej tom uważam, że to piękna historia o trzech wyjątkowych i niepokornych kobietach, które próbują odnaleźć się w młodopolskim Krakowie. Które mimo narzuconych przez otoczenie oraz rodziców surowych zasad, próbują się uwolnić spod ich kurateli, konserwatyzmu oraz tradycji i żyć według swoich upodobań, marzeń, ideałów. Eliza, Klara i Judyta mają chęci do wprowadzania zmian w życie. Nie chcą żyć tak, jak nakazują inni, bowiem to kłóci się z ich marzeniami i wewnętrznym "ja". Marzą o zmianach, choć wiedzą, że ramy ówczesnego życia, zwłaszcza kobiet, są ściśle ustalone. Czy ich walka nie pójdzie na marne? Czy osiągną to, o czym marzą? Ile muszą poświęcić, czego się wyrzec, by dotrzeć do takiego punktu swojego życia, w którym będą mogły powiedzieć, że są szczęśliwe? Miło było poczytać o znanych mi krakowskich uliczkach Starego Miasta ponad sto lat temu. Doskonale scharakteryzowany został również klimat epoki: obiekty, zwyczaje, stroje, fryzury, konne dorożki, miejsca gdzie kobiety nie miały wstępu a miejsca dla nich był specjalnie podpisane. Autorka pisze pięknym językiem (jest nauczycielką polskiego), którym opowiada nie tylko o miłości, zdradzie czy Krakowie. Wielokrotnie akcja książki przystaje na moment, by wtrącić słowo o tle historycznym czy zakazach i tradycjach żydowskich (często rozdziały rozpoczynają się od nazw miesięcy po żydowsku). Doskonałym pomysłem było wprowadzenie do powieści wątku kryminalnego, który rozpoczyna się zaraz na początku i trzyma w napięciu przez kolejne rozdziały. Nie często tak młoda dziewczyna i w takich okolicznościach staje się przecież świadkiem morderstwa... Kolejne wysuwane przeciw niej działania tylko podnoszą ciśnienie krwi czytelnika, który nie może się wprost doczekać finału tego wątku. Przyznaję, że cała ta historia była dla mnie bardzo ciekawie skonstruowanym pomysłem i nie odgadłam wszystkiego zbyt wcześnie, nawet w chwili podpowiedzi z poezją. całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/01/agnieszka-wojdowicz-niepokorne-eliza.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść zauroczyła mnie swoim klimatem, nieszablonowymi postaciami, atmosferą młodopolskiego Krakowa, a przede wszystkim opowieścią o wyjątkowych kobietach, które musiały walczyć z przeciwnościami losu i stereotypami, aby zyskać niezależność i spełnić swoje marzenia. Ciekawą fabułę skrywa magiczna, przyciągająca wzrok okładka, na której widnieje dziewczyna z epoki Młodej Polski. Chciałabym napisać kilka słów na temat tytułu. Niepokorny to według słownika pozbawiony pokory. Jego synonimami są: nieposłuszny, niesforny, zbuntowany, buntowniczy, przekorny, hardy, nieznośny, krnąbrny. Takie właśnie są główne bohaterki powieści Agnieszki Wojdowicz. Nie rozumiem zbytnio idei, która przyświecała autorce, aby pierwszy tom trylogii oznaczyć imieniem Eliza. Nie zauważyłam, żeby wątek Elizy dominował w tej części powieści. Eliza, Klara i Judyta wywodzą się z różnych środowisk, mają inne doświadczenia, ale takie same pragnienia -- wyjść poza utarte konwenanse i podążać własną drogą. Los stawia je na swojej drodze, bo w grupie raźniej przecierać nowe szlaki i zmagać się z przeciwnościami losu. W świeci zdominowanym przez mężczyzn nie ma miejsca dla kobiet wyzwolonych. Nawet takie akcje społeczne, jak możliwość studiowania przez kobiety na uczelniach, pięknie brzmią tylko w teorii. Przyjęcie kobiety w poczet studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego nie oznacza, że stanie się ona pełnoprawną studentką. Tak naprawdę zależy to od wykładowców i od tego czy przyjmą przedstawicielkę płci pięknej na swoje zajęcia. Dodać tu trzeba, że wykładowcami w większości byli starsi mężczyźni, którzy popierali tradycyjny model społeczeństwa, w którym miejsce kobiet było w domu. Chęć odmiany i pokazania, że kobiety też mogą decydować o swoim życiu, niosą ze sobą niezrozumienie, odtrącenie i ranienie przez rodzinę i społeczeństwo. Los stawia przed emancypantkami trudne wybory. Przede wszystkim dotyczą one tego czy iść za głosem własnego serca i rozumu, czy też poddać się tradycji i wyborom najbliższych. Niezależnie od tego, którą drogę wybiorą zawsze ktoś będzie cierpiał. Z bijącym sercem śledzimy dojrzewanie, podejmowanie decyzji, upadki i wzloty dziewcząt. Kibicujemy im i nie możemy się nadziwić mentalności ludzi z końca XIX wieku. Poza ciekawą fabułą autorka dobrze nakreśliła klimat, atmosferę i sytuację polityczną Polski, a w szczególności Krakowa tamtych czasów. Naświetliła ogromne różnice, które występowały pomiędzy Galicją a Królestwem Kongresowym. Wraz z bohaterami spacerujemy ulicami Krakowa, odwiedzamy kawiarnie, kamienice, mieszkania pod wynajem, poznajemy środowisko artystów młodopolskich. Dopełnieniem treści, taką swoistą wisienką na torcie, jest styl pisania. Lekkość pióra, dbałość o dobór słów, a przede wszystkim piękna polszczyzna, to niewątpliwy atut pisarstwa Agnieszki Wojdowicz. Połączenie treści i stylu świadczy o szacunku, jakim darzy autorka czytelników -- aż chciałoby się powiedzieć: więcej w ten sposób dopieszczonych powieści na polskim rynku wydawniczym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytuł sugeruje nam, że bohaterką jest Eliza. Jednak mamy tu trzy bohaterki emancypantki - Elizę, Judytę i Klarę. Każda z tych bohaterek jest inna i każda została doświadczona w jakiś sposób przez los, ale łączą je marzenia, których nie boją się realizować. Jednak najbardziej poruszyła mnie historia Judyty. Autorka skrzętnie odmalowała tło historyczne i obyczajowe Krakowa schyłku XIX wieku. To opowieść skomplikowana i bolesna zarazem. Opowieść o kobietach, które stoją na rozstaju dróg i których przeznaczeniem jest ciągle wybierać. Pełno w niej emocji i napięcia. Pojawia się też wątek kryminalny i romansowy. Spotykamy tu miłość niełatwą do spełnienia, ale również tę niszczącą, gwałtowną, toksyczną, od której tak bardzo chciałoby się wyzwolić, ale jakże trudno to zrobić. Byłam pod ogromnym wrażeniem pięknego języka i dbałości o każde słowo autorki. Okładka doskonale oddaje ducha treści książki. Z wielką chęcią sięgnę po kolejne dwa tomy tej trylogii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Eliza" to pierwsza część trylogii, której bohaterkami są trzy kobiety niemnej tytuł jest trochę mylący, gdyż nie tylko Eliza jest w tej części dokładnie przedstawiona. Kolejnym "zaskoczeniem" było dla mnie pojawienie się wątku kryminalnego-nie był on bardzo szeroko rozbudowany i może trochę naciągany, ale nie spodziewałam się go-liczyłam na lekką obyczajówkę (sama nie wiem dlaczego ;)), a tu powieść poruszająca trudne tematy o wcale niełatwym życiu kobiet próbujących walczyć o swoje marzenia i ponoszących trudne konsekwencje podejmowanych przez siebie decyzji... Warta przeczytania!!! I jeszcze ta urzekająca okładka! Chociaz nie powinna być najistotniejsza to bardzo zachęca do sięgnięcia po tę pozycję! ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Niepokorne. Eliza" to powieść społeczno-obyczajowa ukazująca Kraków pod koniec XIX wieku. Opowiada o życiu młodych buntowniczych studentek, które jako jedne z pierwszych torują drogę kobietom do prawa zdobywania wyższego wykształcenia. Głównymi bohaterkami są Eliza i Judyta. Eliza to dziewczyna mająca wsparcie rodziny, jednak jej bunt polega na sympatii wobec Austriaka, czyli zaborcy. Natomiast Judyta, która chce być artystką waży się na ucieczkę z domu od swatającej ją rodziny, co w żydowskiej tradycji jest normą. Pani Agnieszka Wojdowicz w swej książce pokazuje świat studentów, artystów krakowskich oraz... światek przestępczy. Niestety robi to w sposób mało ciekawy. Do połowy powieść jest wręcz nużąca. Wraz z tokiem fabuły akcja się ,,rozkręca" i bywa zaskakująco, ale mimo to niezbyt interesująco. Zawiodłam się powieścią, bo zwiodły mnie wysokie oceny innych czytelników.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeszcze do niedawna Eliza Pohorecka odbywała praktykę w otwockiej aptece, po godzinach pomagając matce w prowadzeniu rodzinnego pensjonatu. Życie dziewczyny ulega zmianie, gdy wyrusza ona do galicyjskiego Krakowa, aby podjąć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze w trakcie podróży Eliza staje się świadkiem wydarzeń, które w niebezpieczny sposób wpłyną na jej pobyt w grodzie Kraka. Na miejscu dziewczyna spotyka się z niechęcia wykładowców wobec podejmujących naukę kobiet, które u schyłku XIX wieku rzadko zajmowały miejsca w salach wykładowych i ćwiczeniowych. Według ówczesnej myśli życie kobiet nie powinno wykraczać poza próg domu. Eliza nie jest wyobcowana w swoich nowoczesnych poglądach. W Krakowie poznaje Klarę Stojnowską, córkę miejscowego profesora, dziewczynę obdarzoną silnym charakterem i wytrwale walczącą z konserwatywnymi poglądami ojca. Klara uczęszcza na wykłady dla kobiet, angażuje się w życie kulturalne miasta, pisze pod pseudonimem do lokalnej gazety i walczy o prawa kobiet, wyglądem i sposobem życia manifestuje swoją niezależność. Na drodze Elizy i Klary staje także Judyta Schraiber, córka żydowskiego antykwariusza z krakowskiego Kazimierza, pasjonatka malarstwa i sztuki, która sprzeciwia się związkowi małżeńskiemu zaaranżowanemu przez rodzinę. Pod wpływem impulsu dziewczyna opuszcza rodzinny dom i obiera malarstwo jako swoją życiową ścieżkę.

Bohaterki książki dzieli wiele: pochodzenie, wychowanie w odmiennych kulturach, status społeczny i materialny, jednak każda z nich jest niepokorna. Pragną one walczyć o swoje szczęście wbrew panującym normom i zwyczajom, niejednokrotnie sprzeciwiają się rodzinie, same obierają cele, do których chcą dążyć w swoim życiu. Na ich drodze pojawią się trudne momenty, ale siła charakterów i determinacja pozwalają im wychodzić na prostą z życiowych zakrętów. 
W powieści Agnieszki Wojdowicz najważniejsze są bohaterki, ale książka nie byłaby tak dobra gdyby nie skrzętnie odmalowane tło historyczne i obyczajowe ostatnich lat XIX wieku. Kraków widziany oczami powieściopisarki jawi się jako miejsce o dwóch obliczach. Z jednej strony jest to miasto ponure i niebezpieczne, pełne drobnych przestępców i oszustów, będące pod wpływem stacjonujących w mieście wojsk austriackich, nieco uśpione i zacofane.  Z drugiej strony jest kolebką polskiego modernizmu, miejscem rozwijającej się sztuki, zyskujących sławę malarzy i pisarzy. Autorka w swoją opowieść wplata postaci autentyczne: czytelnik towarzyszy Stachowi Wyspiańskiemu w tworzeniu polichromii kościoła franciszkanów, czyta o sztukach Gabrieli Zapolskiej i malarstwie Jacka Malczewskiego. Do tego dochodzą charakterystyczne dla tego okresu antykwariaty, kawiarenki zlokalizowane wokół krakowskich Plant, pracownie krawieckie i galerie sztuki oraz wymieniane w powieści nazwy ulic, placów, kościołów, klasztorów. Te liczne szczegóły z powodzeniem oddały ducha epoki i samego Krakowa przełomu XIX i XX wieku, ale też uzmysłowiły, jak bardzo zmieniło się to miasto na przestrzeni ostatnich 120 lat.

 

"Popatrz - szepnęła. - Tyle w tym Krakowie kościołów, tak blisko tu do Boga, a życie… jak wszędzie… takie liche. Takie marne".

 

Sam styl autorki również przypadł mi do gustu. Autorka sprawnie posługuje się językiem, kreśli plastyczne opisy oraz wiarygodne dialogi. Już teraz wiem, że jeszcze nie raz sięgnę po jej książki. Optymizmem napawa myśl, że w przygotowaniu są dwie kolejne części serii o niepokornych.  Lektura powieści Agnieszki Wojdowicz okazała się ciekawym doświadczeniem. Miejscami historia była nieco przewidywalna, a nawet naiwna, ale w ostatecznym rozrachunku, głównie ze względu na wiarygodnie przedstawione postaci kobiecie oraz sprawnie odmalowane tło powieści, uznaję ją za bardzo dobrą powieść, która z dużym prawdopodobieństwem spodoba się niejednej czytelniczce. http://pozeracz-slow.blogspot.com/2014/09/niepokorne-eliza-agnieszka-wojdowicz.html#more

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka Agnieszki Wojdowicz to opowieść o trzech niezwykłych kobietach, których losy splatają się w scenerii młodopolskiego Krakowa.Każda z tych trzech bohaterek znacząco odbiega od tego, jak zachowuje się większość ich rówieśniczek, skazanych na rolę matki i żony. Każda z nich stara się zadać kłam stwierdzeniu, że małżeństwo, to dla kobiety konieczność i nie ma w jej życiu nic ważniejszego. Cena za życie wbrew konwenansom czasami jest bardzo wysoka, o czym dziewczęta przekonują się na własnej skórze. Autorce udało się nakreślić wiarygodne portrety młodych kobiet walczących o swoje szczęście i prawo do życia na własnych zasadach, jednocześnie tworząc realistyczny obraz młodopolskiego Krakowa. Niewątpliwą zaletą powieści są bardzo dobrze oddane XIX-wieczne realia. Wojdowicz dobrze odwzorowała także ówczesną sytuację polityczną i nastroje mieszkańców Królestwa Polskiego, przy okazji ukazując np. kontrast między życiem w Galicji, a życiem w Królestwie Kongresowym. ,,Niepokorne" stanowią świetny przykład dobrej powieści obyczajowej, której autorka nie tylko rzetelnie zgromadziła materiały źródłowe, ale połączyła je w naprawdę wciągającą całość, dobrze oddającą ducha modernizmu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Popatrz - szepnęła. - Tyle w tym Krakowie kościołów, tak blisko tu do Boga, a życie... jak wszędzie... takie liche. Takie marne (str. 301) Nie oceniaj książki po okładce" - ileż ja razy to sobie wmawiałam? Za każdym razem to robię. Ostatnio często i gęsto pojawiają się książki, których okładka nie jest adekwatna do zawartości. Wiele razy zdarza się, że piękna okładka, przykuwająca oko na półce w księgarni powoduje, ze musimy przynajmniej jej dotknąć, gdyż inaczej przez dłuższy czas będziemy odczuwać jakąś nieokreśloną pustkę. Jednak jest również druga strona medalu. Zdarzają się świetne książki, których graficy w wydawnictwach poszli po kosztach i zrobili tak naprawdę bubel na który potencjalny czytelnik nie zwróci uwagi, tracąc za razem możliwość zapoznania się z niesamowita lekturą. To tak jak z jedzeniem, najpierw jemy oczami a później dopiero smakujemy pozostałymi zmysłami. Nie oszukujmy się, tak też jest z książką. Gdy tylko zobaczyłam Niepokorne. Eliza, pióra Agnieszki Wojdowicz, ta książka wręcz do mnie krzyczała, abym po nią sięgnęła, że się nie zawiodę, bo i zawartość warta grzechu. Cóż pozostało robić, skoro już książki do mnie mówią? Czy pierwszy tom serii autorki spełnił moje oczekiwania? Przenosimy się do 1895 roku, kiedy to Eliza Pohorecka, pracująca dotąd w aptece, a w wolnych chwilach pomagająca rodzicom w prowadzeniu pensjonatu, postanawia wyjechać z miasta, gdyż, jako jedna z pierwszych wtedy kobiet zostaje przyjęta na Uniwersytet Jagielloński. Niestety już podróż do Krakowa zmienia wiele w życiu dziewczyny, staje się ona świadkiem morderstwa starszej kobiety, a na jej drodze staje porucznik Anton von Wiebracht. Eliza w Krakowie poznaje Judytę Szreiberównę, Żydówkę, która uciekła z domu, gdyż nie chce pogodzić się z tradycją, nie chce, aby to rodzice wybrali jej męża. Potajemnie spotyka się z Szymonem Hellerem i to dla niego m.in. ucieka z domu. Jak się okaże to mężczyzna bez zasad, który nie traktuje dziewczyny poważnie. Judyta ma marzenie, pragnie malować. Jej upór doprowadza do tego, że staje się uczennicą samego Stanisława Wyspiańskiego. Trzecią bohaterką powieści jest Klara Stojnowska, kobieta wyemancypowana, córka szanowanego w kręgach profesora. Ona również nie zamierza wychodzić za mąż, wychodzi naprzeciw wszelkim konwenansom, to, co nie przystoi kobietom w tamtych czasach, krótkie fryzury - dla niej było chlebem powszednim. Publikuje swoje teksty pod pseudonimem, aby tylko nie zaszkodzić pozycji ojca. Działa na rzecz słabszych organizując kwesty, zbierając pieniądze na ubogich. Trzy kobiety jakże różne, a jednak łączy je jak się okazuje wiele. Nie chcą pogodzić się z zastaną rzeczywistością, pragną walczyć o lepsze jutro, zarówno swoje jak i innych kobiet. I chociaż przyjdzie im zmierzyć się z różnymi przeciwnościami losu, to się nie poddają, brną do wcześniej postawionego celu. Niepokorne. Eliza, to niesamowita historia, obok której nie można przejść obojętnie. To książka, która porywa swoją magią już od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się od historii do samego końca. Tu ciągle coś się dzieje i jest na tyle realistycznie przedstawione, że czytelnik ma wrażenie, że sam uczestniczy w tych wydarzeniach. Pięknie odzwierciedlone przedstawione przez autorkę miejsca, kawiarenki, potrawy, które kuszą swoim zapachem z kart książki. Wartka fabuła, piękny, plastyczny język, wyważone słowa jak najbardziej adekwatne do opisywanej epoki, bohaterzy z krwi i kości, z którymi każdy z nas może się utożsamić, polubić lub nie - to wszystko wpływa bardzo pozytywnie na odbiór lektury. Agnieszka Wojdowicz, polonistka z wykształcenia, fanka fantasy, słoneczników i księżycowych kamieni, zabrała mnie w niesamowitą podróż wiele lat wstecz. Nie miałam do tej pory możliwości spotkania się z twórczością autorki, ale w tym wypadku widzę, że warto się rozejrzeć za jej innymi książkami. Jeśli nie mieliście okazji zapoznania się z lekturą, zachęcam Was serdecznie, a mnie pozostało czekać na kolejne części.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zapowiadana jako trylogia opowieść o trzech niepokornych - kobietach, które chcą żyć inaczej w dziwnych czasach, w których przeznaczeniem kobiety jest jedynie rodzić dzieci i być posłuszną mężowi. Wysmakowana historia z cudnym dziewiętnastowiecznym Krakowem w tle. Niestety miejscami trochę razi naiwność i łatwowierność bohaterek, wątek "kryminalny" również nie zachwyca. Niemniej jednak czekam na kolejne części - może będzie lepiej?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Naprawdę przyjemnie się czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Eliza" jest pierwszą częścią trylogii, której bohaterkami jest trzy kobiety - Eliza Pohorecka, Klara Stojnowska i Julia Schraiber. Jeszcze niedawno Eliza Pohorecka odbywała praktykę w aptece w Otwocku. Życie dziewczyny zmienia się bardzo, gdy wyrusza ona do  Krakowa, aby podjąć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze w trakcie podróży Eliza staje się świadkiem wydarzeń, które w niebezpieczny sposób wpłyną na jej pobyt w Krakowie. W powieści Agnieszki Wojdowicz najważniejsze są bohaterki, ale książka nie byłaby tak dobra gdyby nie skrupulatnie odmalowane tło historyczne i obyczajowe ostatnich lat XIX wieku. Kraków widziany oczami powieściopisarki jawi się jako miejsce o dwóch obliczach. Z jednej strony jest to miasto ponure i niebezpieczne, pełne drobnych przestępców i oszustów, będące pod wpływem stacjonujących w mieście wojsk austriackich, nieco uśpione i zacofane.  Z drugiej strony jest kolebką polskiego modernizmu, miejscem rozwijającej się sztuki, zyskujących sławę malarzy i pisarzy. Duży plus daję też książce za dobre opisy stosunków społecznych i zwyczajów żydowskich. Bardzo przyjemna lektura, z przyjemnością przeczytam kolejne części. Historia trzech kobiet, których młodość przypadła na czas zaborów ale one mimo wielu przeciwności walczyły o to co dla nich ważne. Biorę się za drugi tom. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna opowieść przenosząca w czasie. Idealnie opisane historie kobiet,które pozwalają je polubić , kibicować.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)