Dwa wiersze z ostatniego tomiku Szymborskiej

Po lekturze ostatniego tomu Wisławy Szymborskiej pozostaje wiele pytań, na które poetka odpowiedzieć czytelnikom już nie zdąży. Pozostaje również jedno pytanie, na które odpowiedzieć dziś można - i trzeba. Czy trzynaście ukończonych wierszy oraz kilka niedokończonych wystarczy, by stworzyć tomik zamknięty, tomik, po który warto czy wręcz trzeba sięgnąć? Odpowiedź na nie jest prosta: wystarczy - pisze Sławomir Krempa w recenzji tomiku Wystarczy. Zapraszamy do lektury recenzji,  mamy dziś również przyjemność zaprezentować dwa wiersze z ostatniego zbiorku Noblistki:

Ktoś, kogo obserwuję

od pewnego czasu

Nie przybywa gromadnie.

Nie zbiera się tłumnie.

Nie uczęszcza masowo.

Nie obchodzi hucznie.

Nie wydobywa z siebie

głosu chóralnego.

Nie oświadcza wszem wobec.

Nie stwierdza w imieniu.

Nie w jego obecności

to rozpytywanie –

kto jest za, a kto przeciw,

dziękuję, nie widzę.

Brakuje jego głowy,

gdzie głowa przy głowie,

gdzie krok w krok, ramię w ramię

i naprzód do celu

z ulotkami w kieszeniach

i produktem z chmielu.

Gdzie tylko na początku

sielsko i anielsko,

bo wkrótce jedna rzesza

z drugą się pomiesza

i nie będzie wiadomo,

czyje są, ach, czyje

te kamienie i kwiaty,

wiwaty i kije.

Niewzmiankowany.

Niespektakularny.

Jest zatrudniony w Oczyszczalni Miasta.

O bladym świcie,

z miejsca, gdzie się działo,

zgarnia, wynosi, do przyczepy wrzuca,

co hakami przybite do półżywych drzew,

co rozdeptane w umęczonej trawie.

Podarte transparenty,

rozbite butelki,

spalone kukły,

obgryzione kości,

różańce, gwizdki i prezerwatywy.

Raz znalazł w krzakach klatkę po gołębiach.

Zabrał ją sobie

i po to ją ma,

żeby została pusta.

Są tacy, którzy

Są tacy, którzy sprawniej wykonują życie.

Mają w sobie i wokół siebie porządek.

Na wszystko sposób i słuszną odpowiedź.

Odgadują od razu kto kogo, kto z kim,

w jakim celu, którędy.

Przybijają pieczątki do jedynych prawd,

wrzucają do niszczarek fakty niepotrzebne,

a osoby nieznane

do z góry przeznaczonych im segregatorów.

Myślą tyle, co warto,

ani chwilę dłużej,

bo za tą chwilą czai się wątpliwość.

A kiedy z bytu dostaną zwolnienie,

opuszczają placówkę

wskazanymi drzwiami.

Czasami im zazdroszczę

– na szczęście to mija.