KUP TERAZ

Dworek Longbourn
Jo Baker

Ocena: 3.82 (11 głosów)

opis

Być może zdobycie tego, czego się pragnęło przez długie lata, wcale nie jest do końca szczęśliwe. Osiągnięty cel może wydawać się inny, niż się spodziewano. Możliwe, że z czasem traci na swojej atrakcyjności i wszystkie jego wady, ignorowane przez długi czas, nagle stają się wyraźne. I nie wiadomo, co z tym zrobić.

Sara jest pierwszą pokojówką w dworku Longbourn, należącym do państwa Bennet. Młoda, o niepospolitej urodzie marzy o tym, aby jej życie było czymś więcej niż tylko obowiązkiem i pracą dla właścicieli majątku, czymś więcej aniżeli wysiłkiem ponad fizyczne możliwości. Chce żyć pełną piersią, kochać, podróżować, poznawać świat. Jej pragnienie wolności jest tak silne, że nie waha się przed podjęciem próby opuszczenia domu Bennetów, aby spełnić swoje marzenia. Kiedy w dworku pojawia się James Smith, który przychodzi znikąd i jest wyjątkowo tajemniczy, życie Sary zaczyna się zmieniać. Gdzieś w tle rozgrywają się sceny znane z „Dumy i uprzedzenia” Jane Austen, ale tu najważniejsze jest życie, którego nie udało nam się poznać podczas lektury chyba najbardziej znanej na świecie powieści. Tutaj to gospodyni - pani Hill oraz służący grają pierwsze skrzypce i to na nich skupia się powieść Jo Baker.

W „Dworku Longbourn” romantyzm przenika się z ciężką i niewdzięczną pracą, jaką każdego dnia mieli do wykonania służący w każdym domu należącym do ludzi lepiej urodzonych i bardziej majętnych. Nierzadko ich trud był niedoceniany, a oni sami niezauważani, zupełnie jakby byli tylko kolejnym przedmiotem należącym do właścicieli domu. Jo Baker pokazała, że bez tych ludzi życie w takim oraz podobnym jemu dworkach byłoby zwyczajnie niemożliwe. To na barkach gospodyni spoczywała cała organizacja nie tylko dnia codziennego, ale i przygotowań do przyjęć czy wyjazdów państwa. To ona musiała dopilnować pracę każdej pokojówki, zadbać o posiłek, a i niejednokrotnie być powiernicą wszystkich żali i trosk pani domu. Pokojówki, nie bacząc na odmrożenia czy rany na spękanych dłoniach co tydzień prały, wywabiały plamy z sukien, które tak niefrasobliwie damy brudziły. Biegały z nocnikami, sprzątały i pomagały przy toaletach. Służący, bez względu na pogodę, godzinami oczekiwali przy powozach na powrót swoich gospodarzy z balu.

Ta książka to coś więcej niż tylko opis trudów, jakie były chlebem powszednim dla wszystkich niżej urodzonych. To powieść o marzeniach, które nie znają granic, dla których nie ma znaczenia status społeczny, nie liczy się tytuł czy wykształcenie. Tylko od każdego z nich zależało, czy mieli na tyle silnej woli i determinacji, aby pozwolić sobie na ich spełnienie. Pomimo niełatwego życia i bycia zależnym od innych, pomimo przeciwności losu oraz konwenansom należnym XIX wiekowi, główna bohaterka Sara nie boi się podążać za swoim szczęściem. Miłość uskrzydla i ona właśnie o takich skrzydłach marzy. I choć nie jest jej łatwo, to wcale nie zazdrości panienkom Bennet ich statusu czy sposobu życia, nie boi się uznać ich byt za nudny i bez wartości.

Przenikanie postaci opisanych w XIX wiecznej prozie, to cudowny zabieg, jaki Jo Baker zastosowała, żeby obudzić na nowo bohaterów Austen. Jak sama przyznaje „Duma i uprzedzenie” jest najważniejszą książką w jej życiu, dlatego pozwoliła sobie na powołanie do życia osoby, dla których zabrakło miejsca wcześniej. Znowu mogłam przenieść się do jednego z bardziej ulubionych okresów w historii Anglii, znowu spotkałam (choć tylko przez chwilkę) ukochanych bohaterów z „Dumy i uprzedzenia”, a dzięki cytatom powróciłam do magii z powieści Jane Austen. Ale poznałam też nowych, nie mniej interesujących ludzi. Nie obyło się bez wzruszeń, które wcale nie tak łatwo u mnie wywołać. Całości dopełniła klimatyczna okładka, idealnie odwzorowująca i komponująca się z treścią powieści.

Uważam, że to doskonały debiut wydawnictwa Czwarta Strona, które w ten sposób rozpoczyna swoją działalność. Życzę, aby takich powieści znalazło się więcej w ich ofercie i żeby znów zachwycały jak „Dworek Longbourn”.