Dziewczyna z sąsiedztwa
Jack Ketchum

Na pewno był na to paragraf, lecz Ruth, przekonana o swych dobrych (ha, ciekawe dla kogo) intencjach, nie uważała tego, co robi, za wykroczenie i nie obawiała się wymiaru sprawiedliwości. Przecież nikt by nie uwierzył, że w piwnicy jej domu ktoś codziennie godzinami wyje z bólu... Decydowała się zatem na coraz to okrutniejsze kary dla Bogu ducha winnej dziewczyny. Tak, Jack Ketchum wiedział, że powieść jego pióra to mocna rzecz. Przerażająca nie za sprawą duchów czy innych zjaw, lecz ludzkiej bezwzględności, która może okazać się najgorszym koszmarem. Byłam w szoku. Nadal jestem. Jak to możliwe, że żadne z dzieci Ruth nie uważało tortur za dziwactwo lub zwyczajną przesadę, natomiast każdy czerpał z zadawania bólu i obserwowania katuszy dziką satysfakcję? Jak to możliwe, że policjant zignorował rozpaczliwą prośbę Megan o pomoc? Jak to możliwe, że matka nakłaniała swoje dzieci do dręczenia dziewczyny i z dumą patrzyła, jak okładają ją pięściami, przywiązują do lampy na suficie, nacinają skórę nożem? Nie mieści mi się to w głowie. Nie rozumiem. I chyba nigdy nie pojmę. Bardzo bym chciała w tym momencie zarzucić Ketchumowi przekroczenie granic rozsądku i zbyt dosłowne potraktowanie przyzwolenia do pisania we własnej książce czego tylko dusza zapragnie, bo to okrucieństwo zbyt potworne, by o nim pisać, a następnie wydawać i przekazywać rzeszom czytelników, których umysły mogłyby zostać już na zawsze doszczętnie zrujnowane przez potężną dawkę cierpienia. Ale nie mogę. Bo choć bohaterowie "Dziewczyny z sąsiedztwa", czas i miejsce akcji, a zapewne również niektóre wydarzenia, są fikcją literacką, to całość oparta jest o historię, która faktycznie miała miejsce - w Stanach Zjednoczonych, w 1965 roku. W porównaniu z tą książką, "Igrzyska śmierci" - w których tysiące osób corocznie obserwują, jak dwudziestu czterech trybutów walczy o życie - są sielankową bajeczką dla dzieci. W powieści Ketchuma ilość okrucieństwa jest wprost monstrualna. Podczas lektury miałam wrażenie, że mój mózg obija się o czaszkę i próbuje z niej wydostać, nie mogąc pojąć słów pisarza i przetworzyć ich na obraz. Wciąż nie mogę uporządkować myśli. Jak można być tak bezwzględnym, pozbawionym krztyny empatii? Co z sumieniem? Czy człowiek, który w dzieciństwie był obserwatorem tortur lub oprawcą, może normalnie żyć w społeczeństwie, nie zostając seryjnym, psychopatycznym przestępcą? Najbardziej przerażająca spośród prawdziwych i najbardziej prawdziwa spośród wszystkich przerażających znanych mi książek - taka właśnie jest "Dziewczyna z sąsiedztwa". Nigdy nie zapomnę, nigdy nie zrozumiem, nigdy także nie polecę powieści Jacka Ketchuma, bo nie każdy jest gotów na gigantyczną porcję tortur, cierpienia i bólu, którą autor serwuje na przestrzeni zaledwie trzystu stron. To książka zbyt rzeczywista, zbyt straszliwa i niedająca spokoju. Ale bardzo dobra. Po prostu świetna.

Informacje dodatkowe o Dziewczyna z sąsiedztwa:

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Data wydania: 2009-12-20
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 978-83-61386-01-8
Liczba stron: 300
Tytuł oryginału: The Girl Next Door
Tłumaczenie: Łukasz Dunajski
Dodał/a opinię: secretelle