Borderline. Jak żyć z osobą o skrajnych emocjach
Paul Mason, Randi Kreger

Ocena: 4 (3 głosów)

opis

Momentami odnosiłam wrażenie, że czytam poradnik przygotowujący do walki z zombiakami. Niby raz na 150 rad padało mimochodem stwierdzenie typu "przemyśl czy border mając do Ciebie o coś pretensje tym razem rzeczywiście działa pod wpływem border", albo "pamiętaj, że osoba chora nie chce być chora", ale na ogół problem rozpatrywano na linii: ten chory psychicznie znów sobie coś wyimaginował i się rzuca vs. zdrowy psychicznie Ty i racja po Twojej stronie nie mogą dać się zastraszyć, zmanipulować itd. i mają prawo wyjść trzaskając drzwiami/jak nie stać się ofiarą bordera (czyli brano pod uwagę sytuację modelową: zdrowy ma rację i walczy o swoje prawo do normalnego życia, border akurat ma kolejny bezzasadny atak border). Borderline to bardzo złożony i wielowymiarowy problem, którego raczej nie rozwiąże podejście 'ja jestem zdrowy/zdrowa a on/ona zaburzony/zaburzona, więc wystarczy, że odezwę się jak do dziecka, kojącym tonem, po czym zrobię swoje, bo on ma zaburzenie więc racja jest z tego tytułu po mojej stronie". Relacje w związkach czy rodzinach są niesamowicie skomplikowane, na ogół każdy ma coś za uszami i nie można zrzucać wszystkiego na borderline. A co gdy osoba "zdrowa" (bo akurat bez borderline, ale o tym, co z innymi chorobami psychicznymi, stresami itd. to już nie wspomniano) też zachowuje się w pewien sposób destrukcyjnie, nie dba o dom, lekceważy obowiązki, zbyt często przekłada własną wygodę i wesołe towarzystwo nad budowanie partnerskich relacji, opartych na wzajemnym szacunku? Słowem, gdy jej zachowanie też pozostawia wiele do życzenia? Border nie zawsze rzuca się bo ma border (choć zaburzenie z pewnością wiele reakcji potęguje i w wielu sytuacjach jest gwałtowną, niszczycielską siłą). Tak jak bywają ataki bezzasadne, tak są i zasadne kłótnie, które wybuchają w każdym związku, ale w przypadku border-zdrowy oczywiście wszystko można zrzucić na krab zaburzenia. Osoba borderem niedotknięta nie zawsze ma rację. W książce borderzy przedstawieni zostali jak destrukcyjne potwory, do tego o uproszczonym, dziecinnym światopoglądzie. Lwią część książki stanowią swoiste "techniki walki" i jak się borderowi nie dać. Bardzo jednostronne podejście do tematu, o borderline dużo ale akademicko i ogólnikowo - bez wnikania w psychikę osób dotkniętych zaburzeniem: ot widzą świat czarno-biało, brakuje im poczucia bezpieczeństwa, krytykują, sieją zniszczenie, są jak dzieci i trzeba z nimi twardo; nie daj się im i rób swoje, nie stań się ofiarą. Brakuje pełnego obrazu choroby, z całą jej głębią, samopoczuciem i skrajnymi emocjami, których doświadczają chorzy, ich skomplikowanym światem wewnętrznym: myśli, przeżyć, niepokojów. Brakuje wnikliwej analizy przyczyn i sytuacyjnej wielowymiarowości, w której mają miejsca wybuchy. Brakuje relacji chorych, nie będących wyłącznie opisówką kłótni o to, że czują się zaniedbane, bo "zdrowy" gdzieś wychodzi. Brakuje kontekstu, przedstawienia sytuacji rodzinnej przy opisywaniu poszczególnych przypadków. A o borderach trochę jak o zwierzątkach laboratoryjnych: tyle co widać gołym okiem. Jestem zawiedziona. PS. A proponowane rozwiązania raczej o tym "jak żyć z osobą o skrajnych emocjach?" nie mówią; bardziej o tym, jak zawalczyć o siebie: swoje prawa, bezpieczeństwo i wygodę i się z nią rozstać.