Kochanie, zabiłam nasze koty
Dorota Masłowska

Masłowska? Wiadomo, grafomanka i dresiara, beztalencie z blokowisk, toż ona zdania porządnego sklecić nie potrafi, wszystko to licha, literacka prowizorka, i za co to niby taką nagradzać? - syczał z nienawiścią niejeden, co to przekonująco udawał, że czyta Sartre'a w oryginale od tyłu do góry nogami za moich trzech minionych studenckich żywotów, a w rzeczywistości czytał na ogół soczyste i okrągłe nic, tudzież ciut mniej soczyste i lekko zaokrąglone bardzo niewiele. Za wartościową literaturę się lepiej weź, kwiaty zła hoduj, egzystencjalnie się nastrajaj, a nie na jakieś wojny polsko-ruskie się przez efekciarską gówniarę zaciągasz. Królewskiego pawia można od tego jej bełkotliwego pustosłowia puścić. Miedzy nią a nami, inteligentami z doktoranckimi ciągotami, nigdy dobrze nie jest, nachalnie się tylko szwęda porządnym ludziom po ich polu widzenia - teatralnie zniesmaczali się Ci z klasyką filozofii pod pachą, tomiki Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej na środku korytarza w kucki usadowieni równie teatralnie czytając. Bo Masłowską w pewnych kręgach bojkotuje się dla zasady, polemizuje się z jej poglądami, choćby mówiła ,,to jest chodnik" wskazując na chodnik, programowo nie śmieje się z jej dowcipów, wymownie unosi się brwi i w milczeniu przygląda się tym niepełnowartościowym, co na łeb upadli i z jej książką się publicznie pokazali. Żadna z niej pisarka, każdy przecież tak jak ona potrafi, tyle że wspomnianemu każdemu się akurat nie chce, bo zajęty ważniejszymi sprawami, Kant się sam nie przekartkuje, a testy psychologiczne z magazynów o jodze się same nie porozwiązują. Własnego upadku na łeb chwilowo sobie nie przypominam, ale zaistnieć musiał, gdyż mam zamiar przyznać głośno (choć przecież ojjakbardzoniewypada), że Masłowska do mnie trafia, że nie brak jej talentu, dowcipu i zmysłu obserwacji, że pisze wartko, dobrze i z takim polotem, że można jej wybaczyć nawet i ten trup (syreni bardziej niźli koci), co to się przez nią czasem ściele. Czy to familoki na Śląsku, Wałbrzych, Litwa czy Ameryka, czy to Andżela, Metalowa Dziewczynka, Joanne i Farah, mówiący po polsku Rumuni, czy ślepa i głucha Monika, jest w tym pisarstwie coś mocnego: nie tylko dobrze zarysowana fabuła i ciekawie skonstruowani, wyraziści bohaterowie, ale przede wszystkim wiele prawdy o nas samych - do tego prawdy łatwej do przełknięcia, gdyż serwowanej w przewybornym, humorystycznym sosie. Sięgnąć warto, programowo zlekceważyć (w myśl zasady "nie znam, ale nie cenię") oczywiście można, o ile chce się stracić sposobność przeczytania ciekawego tekstu, chować książki w zawstydzeniu nie trzeba.

Informacje dodatkowe o Kochanie, zabiłam nasze koty:

Wydawnictwo: Noir sur Blanc
Data wydania: 2012-10-15
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-7392-393-5
Liczba stron: 160
Dodał/a opinię: Olena