1.2.3. Nowe życie. Od jutra. (2)

W pewnym momencie powiedziałam sobie dość. Użalanie się nad sobą do niczego nie prowadzi. Ok, jest ciężko. Ok, mam prawo być zła. I ok, to wszystko strasznie boli, ale chwila; nie zamierzam zmarnować sobie reszty życia przez cos takiego. Nie chcę już odkładać swojego szczęścia na później. Nie mam faceta-to może się zmienić, mam nadwagę-mogę się z nią pożegnać, czuję się zraniona-przejdzie. Przecież to ja sama decyduje o tym jak to wszystko wygląda. Dobrze, że zrozumiałam to w tak błyskawicznym tempie; inaczej groziłaby mi nadwaga stopnia kolejnego, depresja i znerwicowanie. Po pierwsze, widocznie ten mężczyzna nie był mi pisany, im wcześniej się o tym przekonałam tym lepiej. Po drugie, oprócz kilku dodatkowych kilogramów nie jestem wcale taka straszna, potrafię znaleźć nawet pewne swoje atuty (i od dziś widzę tylko je). Po trzecie, znam wiele osób, które dzięki swoim wysiłkom schudły, zatem nie jest to niemożliwe. Po czwarte, jeżeli tylko zechcę to dam radę. Stawiam sobie nowy cel – znaleźć swoje szczęście. Odnaleźć je w sobie, choć może w odchudzonej wersji, a nie w facecie; a dopiero potem skupić się na szukaniu miłości.  Zaczynam od dziś. Z pozytywnym nastawieniem idę spać, aby jutro podbić świat. Dzięki ci mój mały rozumku za twoją szybkość działania!