Świat Ojczysty: Rozdział I Część 7 OSTATNIA

        — Wszystko omówimy — rzekł, wyciągając listek gumy do żucia. — Chcesz?

        — Nie, dzięki.

        Kowalsky włożył gumę do ust i zaczął rzuć. Dopiero teraz jego kolega przypomniał sobie o czymś.

        — A jak tam nowa? Zdążyłeś ją odebrać ze Smoka?

        Porucznik zaprzeczył.

        — Nie zdążyłem. Sama odnalazła koszary.

        — Muszę wymyślić dla niej coś nowego. Ale nie mam teraz do tego głowy — zmartwił się Tarnowski. — Szkoda, że nie zdążyłem się z nią przywitać.

        — Nie musisz się o to martwić. Zdążyła nie tylko poznać oddział, ale przeszła już także próbę.

        Dowódca zdziwił się.

        — Naprawdę? I jak wygląda?

        — Nie obeszło się bez rozlewu krwi, ale dziewczyna wyglądała lepiej niż ty czy ja, kiedy sami zdawaliśmy test.

        — Poważnie? To świetnie! Czuję, że tam na górze nam się przyda.

        — Pamiętaj, że nie jest zgrana z resztą oddziału. Na to trzeba czasu.

        — Wiem o tym, ale dziewczyna miała świetne wyniki. Sam admirał Scherfen osobiście ją przerzucił do nas. A on zna się na ludziach.

        — Jest jeszcze zbyt młoda.

        Dowódca jednostki do zadań specjalnych wyczuł u przyjaciela pewne zastrzeżenia, co do pani sierżant.

        — Spotkałeś ją już. Powiedz mi, co o niej sądzisz?

        — Ale szczerze?

        — Szczerze.

        — Rozmawiałem z nią tylko przez chwilę, ale po zachowaniu sądzę, że dziewczyna może mieć problemy z dyscypliną. W końcu służyła do niedawna w 1PPK.

        — Coś poza tym?

        — Tego nie jestem jeszcze pewny, ale wydaje mi się, że będzie chciała udowodnić nam, że jest od nas wszystkich lepsza.

        — A to, dlaczego?

        — Nie czytałeś akt? Ponieważ jest kobietą. W szkole wojskowej nie raz w padała w konflikty z przełożonymi.