A co by było gdyby...

-What are you doing you stupidgirl?!- wtem ktoś niespodziewanie ją złapał, gdy próbowała pokonać barierkę.

Monika poczuła złość. Czego ci ludzie od niej chcą? Dlaczego nie dadzą jej się obudzić? Jest już zmęczona tym koszmarem.

- Zostaw mnie!

-Stop it!

-Puść…- ktoś znów trzymał ją mocno i nie chciał puścić. Nie miała już sił się bronić. Spróbowała ostatni raz się wyrwać, ale nie przyniosło to żadnych efektów. Poddała się i zaczęła płakać.

W końcu do niej dotarło to najgorsze- oni naprawdę nie żyją.

*

-Spóźnimy się!

-Wiem, widzę, nie musisz się tak drzeć!

-Mieliśmy tam już dawno być! Nie mogłeś tej swojej małej powiedzieć, że masz bardzo ważny wyjazd i ją zabierzesz do tego miasteczka jak wrócisz?

- Nie, nie mogłem. Już dawno jej to obiecywałem. Nie przewidziałem, że będzie tu taki korek i nie zdążymy. Nie jestem jasnowidzem!

-A nie mogłeś pomyśleć, że takie rzeczy się czasem dzieją na drodze?

-A ty też nie mogłeś? Całą winę zwalasz na mnie, bo spotkałem się z córką! Lilciągle suszy mi głowę, że mnie nie ma i nie spędzam czasu z córką, a mała się pyta, kiedy przyjedzie tata. Czy musiałem? Tak, musiałem! I przestań narzekać.Jak będziesz miał swoje dzieci, to zobaczymy czy też będziesz taki mądry.

-To mogliśmy chociaż jechać cały czas przez te Niemcy, a nie pchać się tu!

-Mówiłem, skończ już! Sam tego chciałeś.

-Dobra, już nic nie mówię!

Obaj zamilkli. Młody tatuś włączył radio, żeby wypełnić tę nudną ciszę. Stali w korku już od półtorej godziny i samochody nie ruszyły się nawet o milimetr. Obojgu już zaczynały puszczać nerwy. Jechali do Pragi na ważne spotkanie z kontrahentami, które ma się odbyć za trzy godziny. Jeżeli teraz korek by się w końcu ruszył, to i tak by się spóźnili. Dzwonili, by poinformować, że stoją w korku. Kontrahenci uspokoili ich, że cierpliwie czekają na nich, ale dla tych dwóch wcale nie było na rękę to spóźnienie. Mają bardzo napięty grafik. Jutro mają jechać do Sofii, a za trzy dni lecą do Australii. Tu nie ma miejsca na opóźnienia. Wszystko na wariackich papierach.

-Mogliśmy lecieć samolotem.

-Mogliśmy. Ale tobie zachciało się wycieczki krajoznawczej. No to masz. Piękny widok za oknem, prawda? – powiedział młody tatuś do kumpla z dozą ironii.

Kumpel zgromił go wzrokiem. Co złego w tym, że człowiek ma ochotę czasem zwolnić tempo? Należy im się.

-Ty, wiesz? Może się przejedziesz? Tam dalej na pewno będą lepsze widoczki- tatuś dalej ironizował.

Kumpel spojrzał na niego obojętnie, udając, że nie słyszał.

-Mówiłeś coś?- zapytał ironicznie, oddając mu tym samym. Nie chciał się przyznawać, że to właśnie jego wina, że teraz tkwią na polskiej autostradzie – Idę się przewietrzyć- rzucił na odchodne i wyszedł z samochodu.

Gdy stanął na asfalcie i rozejrzał się dookoła, zobaczył morze samochodów.Kilkoro kierowców także wyszło ze swoich aut, by zorientować się, jak długi jest korek i czy coś się w końcu rusza. Młody chłopak postanowił podejść do jednego z nich i uzyskać informacji. Ma nadzieję, że w tym kraju są ludzie, którzy mówią po angielsku.

-Przepraszam, mówi pan po angielsku?

- Tak, mówię.

-Wie pan, co się stało? Mówili coś w radiu?

-Cysterna się przewróciła. Sześć osób zginęło. Jeszcze trochę to potrwa, zanim wznowią ruch.

- A wie pan, jak długo mniej więcej?

-Nie mam pojęcia – nieznajomy wzruszył bezradnie ramionami.

- A da się tu jakoś zwrócić? Jest jakiś objazd?