II Wojna Światowa i Jej Wspomnienia.

 Mieszkała z rodzicami w pewnej , starej żydowskiej kamienicy, w środku całego tego

 płonącego częściowo od kul budynku.

 Jej miejsce, jej pokój to tylko 2 ściany,.a rodziców łazienka i duży pokój.

 Był to rok wcześniejszy, czyli 1944.

 Na Warszawę spadają ogromne bomby.

 Słychać ciągle jęki i wołania o pomoc.

 I tak trwała cała wojna.

 Między 1939r. A 1945 – Ona byłą akuszerką, On przyszły mąż – wojownikiem o pokój-

 czyli żołnierzem.

 W roku 1938, na rok przed wojną ukończyła szkolenie , aby pomagać innym w potrzebie.

 Rok 1939-w radiu słychać informacje o nadchodzącym niebezpieczeństwie.

 Polska miała być zaatakowana jak najszybciej i jak najmocniej tylko się da.

 Malowniczy pejzaż nowych ,kolorowych kamienic, zmienił się w pożogę iskier ogromnych.

 Kamienice były targane ogromnymi płomieniami ,a ludzie którzy w środku nich siedzieli

 byli całkowicie przerażeni.

 Nagle wszystko zaczęło się walić i upadać, niczym domino.

 Nagle pojawiła się Ona- wyszła ot tak po prostu ze zgliszczy swego dawnego domu.

 Gdy tak spojrzała na swą ukochaną Matkę, jej obiecała:”Gdy wojna się skończy,a ja będę żyła, a Ciebie pochłonie Niebo, o bym nie zgrzeszyła”.

 Matka jej na to:”Córka, ma droga i przyjdzie lato , i życia osłoda-jestem dziś pewna,że

 kiedyś zobaczyć to coś, a ja wrócę niczym Anioł.....