jak szczypanie mrozu..

Bardzo ostre.

Słabość do nożyczek ma od dziecka. Na zdjęciach w albumie rodzinnym mała dziewczynka z krzywo obcięta grzywka wycina coś z gazety. Język wysunięty, pochłonięta tym bez reszty.

Zwykłe metalowe, niewielkie nożyczki, które tata zeszlifował tak żeby nie miały ostrych zakończeń.

Do dziś nosi w torebce co najmniej dwie pary. Jedne - bo zawsze się przydają.

Drugie do budzenia. Małe ostre z matowej stali. Leżą w kieszonce  kosmetyczki z kilkoma małymi plasterkami.

Nie trzeba wiele. Malutkie nacięcie i zimny błękit zamienia się w czerwień.  

Czerwień tętniąca życiem, otrzeźwiająca bólem. Przywracająca równowagę.

Jak szczypanie mrozu na policzkach, jak piekące ślady dłoni na pośladkach.