KOBIETA W LUSTRZE epizod 3

Czy jestem w stanie przebaczyć?

 Słońce zaczyna chować się pulsującą  bryłą za dachy domostw.  W oddali przepływają lekkie puszyste obłoki, zacieniając przez chwilę jego  doskonały blask.

 Czyż w życiu nie jest tak, że coś przysłoni  drogę wydającą się jasną, czystą, że nie jesteśmy w stanie przewidzieć z której strony nadciągnie zagrożenie?  Popełniamy błędy i z wiarą w wyrozumiałość przepędzamy czarne chmury, które na chwilę zaćmiły nam rzeczywisty obraz .

 A gdybym to ja zawiodła?

Nie chcę przegrać, znowu przegrać. Nie chcę być nieudacznikiem . Nie chcę myśleć o sobie - pechowiec. Jeśli jest iskierka nadziei, trzeba ją zagarnąć w ciepłe dłonie.  Trzeba przytulić ją do serca, a wybuchnie jak gwiazda odnaleziona okiem teleskopu na nieboskłonie zwątpienia.

 Tak, tak zrobię.  Wrócę, wejdę przez lokal, podejdę tak jak kiedyś, przytulę się, podziękuję , pokarzę, że wierzę w lepsze jutro, nasze  jutro.

 Nogi niosą mnie tą myślą, jeszcze tylko jeden zakręt i stanie się, będzie dobrze.

Zza narożnego budynku wyłania się jej postać.  Idzie pewnym krokiem. Biust pod obcisłą bluzką kołysze się  rytmem kroków.  Obcasy stukają pewnie na kostkach chodnika.

 Zbliżam się z miną zwycięscy. Miną, którą przybrałam już czując smak satysfakcji. Miną, która zastygła bez wyrazu na widok naręcza tulipanów w jej rękach.  Naręczem rozświetlonych tulipanów.

 - Halo, Joanna! Jaki piękny wieczór, wracasz ze spaceru?

 - Tak, to był bardzo miły spacer.

 Nie wiem jak wyglądał mój uśmiech. Jedyna satysfakcja tego wieczoru to ten uśmiech, którym przykryłam stertę gruzów w jaki zamieniła się moja naiwność.

 Zapanowała  szarość. Chropowate ściany mijanych domów kaleczą mnie drwiną.  Białe ramy okien wychylają się , przekształcając   w szyderczy grymas. Latarnie zawieszone na pałąkach słupów  rozkołysały się wisielczym tańcem.

 Bezszelestnie, kuchennymi drzwiami dotarłam tutaj. Wylałam resztkę łez.  Ostatnich łez.