Profesor Dzik. 3.Matka.

Zachowanie rozmówcy lekko ją zszokowało. Nie dość, że nie chciał poprosić profesora Dzika, to jeszcze na końcu tak grubiańsko się zachował! I to taki kształcony profesor! To co, że ona jest ze wsi. Pańskie czasy skończyły się. Tak nie wolno, i już!

Krztusiliśmy się ze śmiechu, ale i żal nam się jej zrobiło. Stała chwilę zdezorientowana, ale nie straciła rezonu. Mruczała pod nosem – Nic nie rozumiem. Co tutaj za nauczyciele uczą. Dlaczego nie chciał zawołać profesora Dzika? – Spojrzała w naszą stronę i zapytała się – Chłopcy, gdzie jest dyrektor szkoły?

Naprawdę była rezolutną kobieciną. Nie dawała się zbyć tak łatwo. Jechała pewnie szmat drogi na wezwanie „profesora Dzika” i będzie go szukała do skutku, wszystkimi sposobami.

W tym momencie zabrzmiał dzwonek szkolny na lekcję. Szybko rzuciłem:

– Proszę pani, Dzik to przezwisko szkolne. Naprawdę nazywa się profesor Szmelter. To właśnie ten nauczyciel, z którym pani rozmawiała.

– To nie mógł mi tego powiedzieć?! – kobietę prawie zatkało z wrażenia.

– Mówił pani, tylko nie mogliście się zrozumieć. Niech pani jeszcze raz zapuka i poprosi profesora Szmeltera.

– Dziękuję. A memu synowi... Niech no tylko wróci do domu!

– To pewnie nie wina syna, proszę pani. Jest z pierwszego roku? To znał tylko profesora po ksywce. My też wtedy nie znaliśmy prawdziwego nazwiska. Muszę już iść na lekcję. Proszę zapukać.

– Do widzenia. Dobrzy z was chłopcy. Jeszcze raz dziękuję.

Korciło nas wielce zobaczyć, jak Dzik ponownie przywita matkę, kiedy już prawidłowo będzie chciała rozmawiać z profesorem Szmelterem. Niestety siła wyższa, a dokładniej rozpoczynająca się lekcja, zmusiła nas do opuszczenia miejsc na widowni „teatru groteski”. Najważniejsze i tak oglądnęliśmy. To było prawdziwe qui pro quo.