Que debemos pasar tiempo juntos. Tom I. Rozdział 2

                - Nie, on był przy tym grobie – powiedziała, wskazując ręką na sąsiednią mogiłę.

Podeszłyśmy bliżej, czytając personalia zmarłej osoby. Była to szesnastoletnia dziewczyna, która zginęła śmiercią tragiczną. Gabrysia Sadowska. Słyszałam o tym wypadku. Zginęła przez pijanego kierowcę, który pochodził z tej wioski. Dziewczyna miała kochającą matkę i brata. Nagle zrozumiałam  wszystko.

Do leśniczówki wróciłyśmy w milczeniu. On jest jej bratem, pragnącym zemsty. Wbrew temu, co przeszłam poczułam nieodzowną chęć pomocy temu mężczyźnie. Nie mogłam być teraz egoistką. Postanowiłam zrobić, co będzie w mej mocy. 

Siedziałam na werandzie, gdy usiadł obok mnie. Był smutny. Może o wiele bardziej niż wcześniej? Wieczór był ciepły i spokojny. Pragnęłam chłonąć ten spokój, by na zawsze zapanował w moim, pogmatwanym teraz, życiu.

                - Jest pani o wiele spokojniejsza niż rano  – powiedział

                - Byłam na grobie rodziców... Zastanawiałam się nad życiem i śmiercią i nad tym, jak mi źle bez nich i o tym, że jak zwykle jestem cholerną egoistką.

                - Uuuu, skąd ta samokrytyka? Na pewno tak nie jest. Śmierć jest nieodzowną częścią życia. Może następnym razem będę mógł pani towarzyszyć?

                - Wybieram się jutro. Muszę zrobić porządki. Od roku trochę się tego zebrało, mimo tego, że Anitka dba o ich grób.

                - W takim razie, jeśli mogę pójdę jutro z tobą, upss z panią?

                - Waleria – to mówiąc podałam mu rękę i kontynuowałam – będzie mi miło, jeśli pójdziesz ze mną.

                - Mi również. Cieszę się z tej zmiany. Nie poznaję cię i aż się boję, że zaraz zmienisz się w tą okropna babę.

                - Postaram się, ale nie gwarantuję, że pewnego dnia nie wybuchnę. To nie jest proste.

                - Czy mam rozumieć, że zmuszasz się by nasze rozmowy i kontakty tak wyglądały?

                - Nic nie rozumiesz. To nie tak.

                - Nic nie mów. Pewnie dziewczyny powiedziały ci, że wyglądam na samotnego i stąd ta zmiana.

                - Nie to nie było tak. Owszem mówiły mi to, ale to nie tak. Zrozum ja...

                - Nic nie mów, rozumiem i nie potrzebuje litości.

Wszedł do środka, pozostawiając mnie samą. Zrobiło mi się bardzo głupio. I choć nieświadomie skrzywdził mnie, czułam, że sama na to zasłużyłam. Poczułam ból podobny do tego, który odczułam miesiąc temu, kiedy Bartosz powiedział mi, że ma kogoś, żonę.

_______________________________________________________________________________________________

Nie wiem, czy jeszcze przed świ