Que debemos pasar tiempo juntos. Tom I. Rozdział 22

                - Słucham? – powiedział, zmęczonym głosem.

                - To ja.

                - Walerio, czy coś się stało?

                - Nie, nic, ale miałam straszny koszmar i musiałam cię usłyszeć.

                - Zaraz do ciebie przyjadę.

                - Nie, odpocznij. Już mi lepiej.

                - Dobrze się czujesz?

                - Tak. Śpij kochanie. Do jutra.

                - Do jutra.

Nieco później poszłam do swojej sali. Było mi niezwykle smutno. Usiadłam na brzegu łóżka i czułam, jak łzy płyną po moim policzku. Nie mogłam ich zatrzymać.