Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 12

            - Dlaczego się śmiejesz? – spytał, spoglądając na nią.

            - Poprosiłeś o pomoc architekta i projektanta wnętrz.

            - Lepiej trafić nie mogłem. W takim razie to zmienia postać rzeczy. Teraz to ja ciebie zatrudniam.

Mężczyzna nie pozwolił sobie odmówić. Inka nalegała, ale każde jej słowo było zdegradowane odmową z jego strony. W końcu zrezygnowała. Nie chciała już ciągnąć tematu.

            - Nareszcie - powiedziała, widząc ruszające samochody. Wcisnęła pedał gazu, po czym stopniowo zmieniała biegi, aż doszła do ostatniego. Po drodze minęli patrol policji, straż pożarną i dwie karetki pogotowia. Oznaczało to tylko jedno. Powodem ich postoju był wypadek samochodowy.

***

Basia dzisiaj miała skrócone lekcje z powodu choroby ich polonistki, z którą mieli mieć ostatnie dwie godziny. Dziewczyna postanowiła wykorzystać ten czas na wizytę u nieznajomego chłopaka.

            - Ej Baśka idziesz z nami do kawiarni? - usłyszała nagle.

            - Nie, mam coś do załatwienia.

            - Zostawcie ją, ona ostatnio woli swoje własne towarzystwo - nastolatka miała nie reagować, ale w ostatniej chwili odwróciła się i z cynicznym uśmiechem dodała.

            - Wiesz, każdy wolałby swoje własne towarzystwo, niż twoją nudną osobę, jako kompana - to mówiąc odwróciła się i zostawiła zszokowaną koleżankę. Nie chciała jej urazić, ale miała już dość docinek z jej strony.

Dojście do szpitala zajęło jej kwadrans. W budynku szybko odnalazła salę chłopca i zapukawszy weszła do środka. Młodzieniaszek leżał na szpitalnym łóżku, w białej piżamie. Był blady i wyraźnie zmęczony. Na jej widok poruszył się i nieco uśmiechnął.

            - Miałem nadzieję, że cię jeszcze spotkam – powiedział, podając jej dłoń na przywitanie.

            - Tak? A to, dlaczego?

            - Chciałem ci podziękować za uratowanie życia. I temu panu też.

            - Nie ma, za co. Jak się czujesz? Pamiętasz, kim jesteś?

            - Nie. Mam czarną lukę. Czasami mam tylko sny, w których koś mnie goni, bije. Nie wiem, co teraz będzie. Jak stąd wyjdę nie będę miał, dokąd pójść. Nie wiem nawet, jak mam na imię. A ty, jak masz na imię?

            - Basia, Basia Sadowska.

            - Zaraz, zaraz… Sadowska. Ja to gdzieś już słyszałem. Tylko nie wiem, gdzie - nagle zrobił si