Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 13

            - Tak - mężczyzna natychmiast przytulił ją do siebie, po czym pocałował namiętnie.

            - Bałem się, że mi odmówisz - powiedział lekko drżącym głosem, kiedy prowadził ją na parkiet. Przytulił narzeczoną ponownie i zaczęli tańczyć w rytm ich ulubionej piosenki.

            - Brałam pod uwagę tą możliwość.

            - Ale mam nadzieję, że tylko chwilowo, bo już nie przyjmę odmowy. Teraz jesteś już moja, a za miesiąc mam nadzieję, że uda się nam wziąć ślub.

            - Za miesiąc?

            - Tak. Jeśli wszystko się uda za miesiąc zostaniesz panią Sadowską.

Resztę wieczoru spędzili śmiejąc się i rozmyślając o czekających ich wydarzeniach - tych dobrych oczywiście. Tego wieczoru nie było miejsca na smutki i łzy. Teraz chcieli przynajmniej przez chwilę, żyć normalnie. Planować najbliższą przyszłość i nią właśnie się cieszyć.