Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 27 (+18)

            - Jasne.

W kuchni zastała swojego brata. Siedział, z opartą głową o dłonie, przy stole. Nie spojrzał na nią. Ona też nie dążyła do tego. Trzymając w ramionach chrześniaczkę otworzyła lodówkę i zaczęło przygotowywać pokarm dla niej.

            - Możesz tak nie trzaskać? – spytał.

            - A co? Główka boli?

            - Nie bądź złośliwa, dobrze?

            - Ja? Kajtek, to ty nie bądź idiotą. Co ty wyprawiasz, co? Twoja córka cię potrzebuje, a ty takie głupoty wyprawiasz. Pamiętasz, co wczoraj powiedziałeś?

            - Przestań. Raz w życiu człowiek nie może się odstresować.

            - Słucham? Odstresować? Alkoholem? Kajtek! Chłopie, ty jak tak dalej pójdzie stoczysz się na samo dno.

            - Nie pomyślałaś, że ja tego chcę? Chcę być z nią.

            - A Julia? Pomyślałeś, choć przez chwilę o niej?

            - A co? Wczoraj nie wyraziłem się wystarczająco jasno?

            - Kajtek, ty nadal jesteś pijany! – powiedziała, czując jego oddech na twarzy.

            - Zabronisz mi? Chyba mam tu jeszcze do czegoś prawo.

Nie zamierzała z nim dalej dyskutować. Wzięło butelkę z mlekiem, która właśnie podgrzała się i wyszła z pomieszczenia. Nie potrafiła pojąć, jak może popadać w alkohol. Tak bardzo chciała ustrzec go przed tym. Niestety czuła się bezsilna. Nie zawsze rady starszej siostry były dobre. Kajtek buntował się i nie dopuszczał do siebie nikogo. Ból po stracie Judyty nie pozwalał mu na akceptację córki. Świadomie lub nie, odrzucał ją.

            - Co się stało? – spytał, kiedy weszła zapłakana do pokoju.

            - Weźmiesz małą? – odpowiedziała, pytaniem na pytanie. Mężczyzna bez sprzeciwu wykonał jej prośbę. Odebrał również butelkę z pokarmem i zaczął karmić swoją chrześnicę.

            - Powiesz mi, co się stało?

            - Kajtek… - powiedziała przez łzy. – On znowu jest pijany. Nie chce dziecka. Rozumiesz? On jej nie chce – to mówiąc rozpłakała się. Zaczęła szlochać. On natomiast stał, jak wryty. Z jednej strony pragnął przytulić ją do siebie i pozwolić ujść emocjom, a z drugiej zaś strony musiał zająć się dzieckiem. Ona w tym czasie usiadła na fotelu i podkurczając kolana  ukryła w nich głowę. Płacz nie miał końca. Maks po skończonym karmieniu włożył maleństwo do wózka i podszedł do niej. Wziął ją za ręce i zmusił do powstania. Następnie przytulił ją mocno i pozwolił by na jego ramieniu spoczęły ostatnie krople przezroczystej wydzieliny.