Recenzja książki: Pragnienie Boga. Opowieść o Matce Teresie

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Matka Teresa z Kalkuty jest ikoną, posągiem dobroci i miłosierdzia. Jest świętą, która w wyraźny sposób pokazała, że można. Pochylała się nad najbiedniejszymi, najbardziej cierpiącymi, umierającymi, a zarazem nie mogącymi liczyć na jakąkolwiek pomoc. Nad pariasami, którzy w kulturze hinduskiej nawet nie są uznawani za ludzi. Cierpią, bo widocznie zasłużyli sobie na to w poprzednich wcieleniach, mogą wykonywać jedynie najbardziej poniżające prace, a nie należy im się zupełnie nic. Są "nietykalni", nie powinno się nawet na nich spoglądać. Niech umierają na ulicach, skoro taki jest ich los.

Młodziutka zakonnica z Albanii została wraz z kilkoma innymi przydzielona do klasztoru w Indiach. Podróż do tego kraju, a potem spacer ulicami portowego miasta, wywarły na niej niezatarte wrażenie. Nie umiała już zawrócić. Charlotte Grossetete dokonała próby napisania powieści z perspektywy siostry Gonxhy, przyszłej przełożonej klasztoru – matki Teresy.

Życie Gonxhy zdaje się być nieustanną modlitwą. Wszystkie jej myśli i czyny podporządkowane są Bogu. Dziewczyna zastanawia się nad każdym gestem i słowem - czy spodoba się Ojcu, myśli, co zrobiłby Jezus na jej miejscu. Przyznać trzeba, że taka postawa do łatwych nie należy. Wielkiej wewnętrzna siła jest potrzebna, by nie postępować wbrew Głosowi. A co, jeśli się Go nie słyszy? To właśnie był powód wielkiego cierpienia wewnętrznego przyszłej Matki Teresy. Nie zawsze słyszała ów Głos. Musiał jej wystarczyć na całe życie tak naprawdę ten jeden raz, kiedy usłyszała o swoim powołaniu. A było nim pomaganie innym. Tym, którym nikt nie chciał pomagać.

Przyglądamy się więc życiu i czynom siostry, która przyjęła imię na cześć św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Dzięki książce Grossetete dowiadujemy się, jak to się stało, że skromna, obdarzona niskim wzrostem, za to wielką charyzmą zakonnica z małego kraju zdołała dokonać tak wielkich dzieł?

Teresa była nie tylko opiekunką ubogich, ale i osobą zarządzającą wielką firmą. Jeździła po całym świecie, zbierając pieniądze, spotykała się z możnymi, przyjaźniła się z papieżem Janem Pawłem II, doglądała licznych placówek, rozsianych w najbiedniejszych dzielnicach. Gdy ktoś, jak ona, zaczyna się tak bardzo wyróżniać z tłumu, zaczynają się pojawiać słowa krytyki. I z nimi musiała sobie radzić. Zarzucano jej sadystyczną skłonność do obserwowania cierpienia i czerpania satysfakcji z cudzego umierania, co miało przybliżać ją i samego umierającego do Boga.

Książka pokazuje, z jakimi problemami musiała się borykać przyszła święta. Trzeba przyznać, że robi to duże wrażenie. Musiała bowiem dysponować nadludzkimi wręcz zdolnościami pokonywania oporów innych w dążeniu do realizacji swojego powołania.