Ateiści miłości - wiersz

Nie rozumieją dialektu

jakim rozbrzmiewają

salony świata

głusi na sylaby jęków

ślepi na romarzony wzrok

biegną drogą

samotności

żywią się swoją siłą

nocą otulają swoim lękiem

wolą to

niż

ten wasz raj utracony

tę miłość przez małe

i jak interesowność