Cukrowe dzieci - wiersz

W uprzejmości nikt im nie dorówna

Zapraszają w skromne różowe progi

Na lukrowane dywany

Przyjmują jak króla układając

Wymyślne kombinacje słów

Tylko dla nielicznych zrozumiałe

Ze sztucznym uśmiechem powykrzywianym

Prawdopodobnie od tych słodkości

Licząc na rewanż

W swej prostocie śmieszny

Bo przez naciśnięcie skostniałym palcem

Na spoconą mysz od długiego trzymania


Do szczęścia nie potrzeba wiele