Miłość - wiersz

Z promieni gwiazd cieplej nocy sfrunęła

Obmyła się rosą życia nicią być pragnęła

Osuszona świetlistym horyzontu lotem

Szła boso przed siebie zieleni żywopłotem

 

W ogrodzie róż spotkała z paletą malarza

Nutami zawirowała chmurkami wachlarza

Ścieżką radości szuka uśmiechu i zachwytu

Podała dłoń czesząc włosy tęczą kolorytu

 

Spojrzała głęboko w oczy i została tonią

Z wiatru cieniem uleciała i znów ją gonią

Powróciła strzałą Amora przeszyła do kości

Znalazła ukojenie i spokój w sercu czułości

 

Łzą szczęście kreśli minutą smutek żegna

Zwaśnione pokolenia przy stole zjedna

Drogowskazem pocałunku ramiona splata

Zimą przy kominku wiosną i każdego lata

 

W obrączce sławy oddaje ukłony tak żywe

Tęsknotą zapisuje sny i spacery sędziwe

Rodzi nadzieję ubiera oczekiwaniem dal

Rozgrzeje lotem motyla jak zimowy szal

 

Każdego bez wyjątku spotka w kole życia

Niejednego ukwieci pociechami pożycia

Tak pięknie pisze poeta rymując jej tła

Czy widział ktoś jak krokiem muzy szła

 

Amadeusz