Nic do powiedzenia - wiersz

Gwiazdy zawirują wokół

Nad głową na nieboskłonie

Przy smutnym omdleniu.

Tak znany smak trucizny

Wtłaczanej w usta co dnia

Niczym kłamstwo jakie dzieli

Każdy człowiek związany krwi więzem.

Brak czucia w rękach

Człowiek zanika powoli

Czuje już słabnące z wolna nerwy

Niepozwala czekać

Szepta.

Ucieka ucieczką uciekającego przed przeznaczeniem

Powtarza powtarzane błędy niejednokrotnie

Czeka.

Czekając traci czas na banały

Ucieka nie chroniąc się przed bólem

Jak strzały z trucizną ranią w plecy

Niewypowiedziane nigdy słowa

Z kłamstwami na każdym kroku.

I nic do powiedzenia, gdy Serce chce płakać

Nic do powiedzenia, gdy dusza umierać zaczyna.