Świniopas - wiersz

Na podstawie baśni Hansa Christiana Andersena

Żył raz kiedyś książę młody
miłośnikiem był przyrody
kochał ptaki i zwierzęta
w kwiatach widział tyle piękna

Cudną różę miał w ogrodzie
słowik śpiewał jemu co dzień
jednak że był zakochany
więc przedsięwziął pewne plany

Włożył różę do szkatuły
i słowika zamknął z góry 
potem wysłał to dziewczynie
tym umilać chciał jej chwile

Darów księżniczka nie chciała
tylko marszałka wyśmiała
sztuczne kwiaty oraz ptaki
prezent lepszy byłby taki

Księciu pomysł wpadł do głowy
wdział podróżny strój gotowy
i wyruszył w swoja drogę
tam gdzie dziewczę żyło drogie

Tu poprosił o zajęcie
wierzył w pracowitość święcie
a że biednie był ubrany 
Świniopasem mianowany

I pracował w pocie czoła
ile tylko człowiek zdoła
robił także rzeczy inne
czarodziejskie niecodzienne

Piękny garnek z dzwoneczkami
kusił swymi walorami
a księżniczka mieć go chciała
dziesięć całusów mu dała

A oporna przy tym była
lecz na garnek się skusiła
i fujarkę też mieć chciała
sto całusów obiecała

A gdy ojciec to zobaczył
tego córce nie wybaczył
i wygonił obydwoje
za te poczynania swoje

Córka bardzo rozpaczała
o litość ojca błagała
pracą zawsze pogardzała
teraz za swoje dostała

Jedną prawdę zrozumiała
Świniopasem pogardzała
a to książę był jak wiecie
najprawdziwszy w całym świecie