Twój kapelusik - wiersz

Muszę znowu napisać o twym kapelusiku.

Jest czarny – i świeci w ciemności.

Trochę zadziorny i prosi o śmiech.

Jest czymś wyjątkowym,

bo stwarza cię i piękno – którego

cień domysłu w tobie –

jest w twej krtani najczystszą barwą.

Pewnie się dziwisz, ale tak już jest,

że mało widzimy – aż ktoś

przypomni, że śmierć ma wiele imion.

Twój kapelusik jest czarny

i miękki jak twe ciało – wpisany

w twych rzęs tęsknotę…

Czy dla mnie mogłabyś czasami

go zdjąć?