Żywot psa - wiersz

Taki smutny żywot psa.

Goniąc za ognem

Jak za strzałą kupidyna,

Szczęścia czując lekkie dreszcze,

Jeszcze bardziej walczy z sobą

By pozostać, by trwać jeszcze

Na straży dróg swoich

I Pani znudzonej sierścią poszarzałą.

Oko bielmem pokryte

Ukrywa w sobie historię,

Recz o rozłące, ból łaski trwania,

Histerię znajomości wartej poddania,

Któremu on tylko podoła.

A jednak nadejdzie ten dzień,

Samochód nadjedzie i umilkną wołania.

Z karkiem przetrąconym na ulicy spocznie.

Łza po pysku spłynie,

Nie z bólu, lecz ze smutku,

Że po latach cierpień,

Nie zaznawszy spokoju,

Juchą swoją plamiąc przestrzeń,

Zasnął na postoju.

Taki smutny żywot psa.