Recenzja książki: PKN

Recenzuje: Justyna Gul

Oczekiwana zmiana miejsc

Nie jest łatwo w tych czasach być trzydziestoletnią kobietą bez dobrej, stabilnej pracy, bez męża i dzieci, bez mieszkania i samochodu (…) bez celu w życiu. Innymi słowy - bez sensu. Taki obraz siebie rysuje Milena, bohaterka pierwszej „dorosłej” książki autorstwa Moniki Lipińskiej. PKN to brawurowa powieść o losach kochanki, która z dnia na dzień postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie. Znajdziemy tu ślady nie tylko dobrej obyczajowej powieści, ale również szczyptę romansu i sensacji, a wszystko to podszyte bólem wywołanym samotnością. Lektura tej historii jest niebezpiecznie wciągająca, podobnie jak gra, znana wszystkim z dzieciństwa: "papier, nożyczki i kamień", dlatego też trzeba być przygotowanym na dwugodzinny areszt, bez szans na warunkowe zwolnienie.

Zresztą, kto by chciał przerwać lekturę historii Mileny, kiedy każda strona przynosi nowe, fascynujące i czasami niebezpiecznie wydarzenia? Zakończenie ponad dwuletniego romansu z mężem przyjaciółki boli, choć nie powinno. Typowy zakłamany polski katol - mówi Milena o Tomku, któremu ani powiększająca się rodzina, ani złoty krzyżyk na szyi nie przeszkadzają korzystać z umiejętności kochanki. Jednak decyzja Tomka o próbie ratowania małżeństwa zdecydowanie wytrąca pozornie silną kobietę z równowagi. Mimo, iż Milena otwarcie neguje sens pozostawania w związkach (szczególnie małżeńskich), drwi z męskiej opieki, to tak naprawdę właśnie za tym tęskni. W rzeczywistości bowiem nie udało się jej osiągnąć dotąd stabilizacji w żadnej sferze swojego życia, a egzystencja "motyla" zaczyna ją męczyć. Tak naprawdę wolność, którą nasza bohaterka się szczyci, jest tylko pozorna. Mieszka w wynajętej kawalerce, pracuje, dorywczo pozując studentom malarstwa do aktów i tak naprawdę nawet nie próbuje walczyć o zmianę tego stanu. Zresztą, sama przyznaje, że zwykle poddaje się wyrokom losu, nie próbując niczego zmieniać w tym nierównym układzie”. Nieplanowana ciąża w takiej sytuacji wydaje się katastrofą i w takich kategoriach postrzega ją właśnie bohaterka - jako problem, którym trzeba się zająć.

Właśnie w czasie kompletnego załamania się dotychczasowego kruchego bezpieczeństwa bohaterka dostaje od poznanej na forum dziewczyny niecodzienną propozycję. Proponuję, abyśmy na miesiąc zamieniły się miejscami. Nowe środowisko, nowa perspektywa - pisze Marta, a Milena niemal bez wahania zgadza się na ten pomysł. Wyjazd nad morze i zamieszkanie u osoby zafascynowanej - jak ona - kulturą i sztuką (tyle tylko, że ponadto potrafiącej na tym zarobić) może być szansą na rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Na dodatek pojawia się szansa na pracę, bowiem Marta prowadzi chińską restaurację „Papier, Kamień, Nożyce”, gdzie przyda się kelnerka.

Milena wpada w wir wydarzeń, jakich nigdy by się nie spodziewała, a poza luksusowym mieszkaniem, męczącym zajęciem i introwertycznym kucharzem samotnie wychowującym syna, dziewczyna spotyka pewnego profesora matematyki, który tak jak ona bardzo lubi koty i malarstwo oraz wpada na trop potężnej afery związanej z handlem ludźmi. Jak zakończy się ta zaskakująca zamiana miejsc? Czy przeprowadzka do innego miasta wystarczy by zmienić swoje życie, czy też zmiana ta musi dokonać się przede wszystkim w nas samych?

PKN Moniki Lipińskiej to jedna z tych książek, które wciągają nas w wir wydarzeń i zaskakujących zwrotów akcji, a choć należą do gatunku "lekkich, łatwych i przyjemnych", to jednak zostawiają w nas swój ślad. Jeśli tak wygląda debiut dla dorosłych (polecam młodzieżowe powieści autorki!), to już nie mogę doczekać się kolejnej książki. A tymczasem, może zagramy? Papier, kamień czy nożyce?