Dubravka Ugresić

Dubravka Ugresić - biografia, życie i twórczość

1234Dubravka Ugresic - ur. w 1949 roku w Zagrzebiu (dziś Chorwacja, wtedy Jugosławia). Profesor literatury rosyjskiej, krytyk kultury, pisarka, eseistka, publicystka, tłumaczka (tłumaczyła m.in. Borysa Pasternaka i Daniila Charmsa), autorka scenariuszy filmowych. Jak sama pisze - pół żartem, pół serio wspominając narodowe stereotypy i mierząc się z lokalnymi, etnicznymi uprzedzeniami - dorastała w otoczeniu zaludnionym przez interesujące stworzenia: Bułgarzy byli "czarni", Cyganie kradli małe dzieci, Włosi jedli żywe koty, a Czarnogórzanie nie byli ludźmi, lecz żółwiami.

Kiedy w 1993 z powodów politycznych opuściła Chorwację, decydując się na życie i pracę w Holandii i Stanach Zjednoczonych (gdzie m.in. uczy kreatywnego pisania), zagadnienie multikulturowości i wzajemnych narodowych uprzedzeń bardzo często stawało się tematem jej publicystycznych i eseistycznych zatrudnień. Jako pisarka debiutowała powieścią "Pozu za prozu" ("Poza dla prozy", 1978). Jest również autorką takich m.in. książek jak: "Żivot je bajka" ("Życie jest bajką", 1983) "Stefcia Cvek u raljama zivota" ("Stefcia Ćwiek w szponach życia", 1981), "Forsiranje romana reke" ("Forsowanie powieści rzeki", 1988), "Kultura lazi" ("Kultura kłamstwa", dotąd tylko w przekładzie, polskie wydanie 1998), "Americki fikcjonar" ("Amerykański fikcjonarz", 1993) "Muzej bezuvjetne predaje" ("Muzeum bezwarunkowej kapitulacji", 1996).

Polskim czytelnikom znane są książki "Forsowanie powieści rzeki" (polskie wyd. w 1992 roku, PIW) oraz "Kultura kłamstwa" (Wyd. Dolnośląskie, 1998), a od 2001 roku także "Amerykański fikcjonarz" (Wydawnictwo Czarne). Jej nazwisko znalazło się wśród autorów i autorek esejów zawartych w wydanym w 2002 roku tomie: "Nostalgia. Eseje o tęsknocie za komunizmem". Ostatnio ukazały się po polsku "Stefcia Ćwiek w szponach życia" (Wydawnictwo Czarne) oraz "Muzeum bezwarunkowej kapitulacji" (Świat Literacki).

Dubravka Ugresic jest również autorką trzech książek dla dzieci: "Mali plamen" ("Mały płomień", 1971), "Filip i srecia" ("Filip i serce", 1976), "Kućni duhovi" ("Domowe duchy", 1988), a także studium o współczesnej literaturze rosyjskiej ("Nowa ruska proza", 1980) oraz antologii alternatywnej prozy rosyjskiej "Pljuska u ruci" ("Nawałnica w ręce", 1988).

Jako publicystka współpracuje m.in z "Die Zeit", "NRC Handelsblad", "Lettre International"
Za "Kulturę kłamstwa" i "Muzeum bezwarunkowej kapitulacji" w 1996 roku otrzymała Ugresic nagrodę Charles'a Veillona (The Charles Veillon European Essay Prize). Jej twórczość prozatorską wyróżniono w 2000 roku prestiżową nagrodą Henryka Manna (The Heinrich Mann Prize).