Stanisław Mackiewicz

Stanisław Mackiewicz - biografia, życie i twórczość

Stanisław Mackiewicz pochodził z rodziny ziemiańskiej szczycącej się herbem Bożawola. Jego ojciec Antoni prowadził firmę importującą wina w Petersburgu, a matka Maria z Pietraszkiewiczów była spokrewniona z Onufrym Pietraszkiewiczem. Był starszym bratem pisarza Józefa Mackiewicza. Uczył się m.in. w Peterschule i na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, gdzie uzyskał tytuł magistra. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył jako ochotnik w oddziale jazdy majora Władysława Dąbrowskiego.

W 1920 roku poślubił Wandę Krahelską, z którą miał dwie córki. W dwudziestoleciu międzywojennym był jednym z najbardziej rozpoznawalnych publicystów konserwatywnych. Po przewrocie majowym popierał Józefa Piłsudskiego i doprowadził do spotkania marszałka z arystokracją w Nieświeżu. Jako poseł BBWR zasiadał w Sejmie w latach 1928–1935. Po śmierci Piłsudskiego przeszedł do umiarkowanej opozycji wobec rządów sanacyjnych. W 1939 roku został aresztowany i osadzony w Berezie Kartuskiej za publikację artykułu krytykującego politykę ministra Becka.

Podczas II wojny światowej opuścił Polskę, przez Litwę trafił do Francji, gdzie wszedł w skład Rady Narodowej RP. Był przeciwnikiem polityki generała Władysława Sikorskiego i Stanisława Mikołajczyka, zarzucając im zbytnią uległość wobec ZSRR. Po wojnie osiadł w Londynie, gdzie wydawał tygodnik Lwów i Wilno i w latach 1954–1955 pełnił funkcję premiera rządu RP na uchodźstwie.

W 1956 roku Mackiewicz powrócił do Polski i rozpoczął współpracę z prasą krajową – pisał m.in. do Słowa Powszechnego i Przeglądu Kulturalnego. W tym okresie publikował w Instytucie Wydawniczym Pax oraz pod pseudonimem Gaston de Cerizay w paryskiej Kulturze. W 1964 roku podpisał List 34 przeciwko cenzurze, odmawiając wycofania swojego podpisu, co doprowadziło do jego usunięcia ze Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

Stanisław Mackiewicz był autorem licznych książek politycznych, historycznych i literackich. Do najważniejszych należą: Myśl w obcęgach, Klucz do Piłsudskiego, Stanisław August, Londyniszcze i Herezje i prawdy. Jego twórczość łączyła erudycję z ironią i niezależnością sądów. Był autorem przenikliwych analiz polityki Józefa Becka i obrońcą idei monarchistycznych oraz konserwatywnych wartości.

Posługiwał się kilkoma pseudonimami. Słynął z ciętego języka, skłonności do sporów i zamiłowania do dobrego jedzenia. Zmarł 18 lutego 1966 roku w Warszawie, a jego grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim.