Tomasz z Akwinu

Tomasz z Akwinu - biografia, życie i twórczość

Tomasz z Akwinu urodził się około 1225 roku, zmarł 7 marca 1274 roku. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Był synem hrabiego Akwinu Landulfa i Teresy Caracciolo. Został kanonizowany pięćdziesiąt lat po śmierci. Jego pisma i dzieła na zawsze zapisały się w historii ludzkości, a cytaty pokazują mądrość jaką niewątpliwie posiadał. 

Tomasz z Akwinu – wczesne lata 

Już od najmłodszych lat na Tomaszu ciążyły pewne wymagania. Miał on zostać – tak jak jego stryj Sindbald – opatem najstarszego benedyktyńskiego klasztoru na Monte Cassino. Jako pięciolatek, właśnie tam pobierał swoje pierwsze nauki. W 1239 roku został przeniesiony na uniwersytet w Neapolu, gdzie studiował sztuki wyzwolone i po raz pierwszy zetknął się z filozofią Arystotelesa. Mając dziewiętnaście lat wstąpił do zakonu Dominikanów. Rodzina była temu przeciwna, jednak Tomasz nie uległ ich wpływom.

Tomasz z Akwinu – zakon dominikanów, dalsze studia i pierwsza twórczość.

W 1245 roku ostatecznie wstąpił do dominikanów i został wysłany na dalsze studia do Paryża. Uczył się na wydziale sztuk pięknych, na Uniwersytecie Paryskim, gdzie poznał Alberta Wielkiego – uczonego członka dominikanów. W 1248 zaczął naukę właśnie u Alberta w Kolonii. Tam napisał swoje pierwsze dzieła biblijne. 

W 1252 roku powrócił do Paryża by tam uczęszczać na studia magisterskie z teologii. Jako praktykant, a potem baccalaureus Sententiarum wykładał Biblię oraz komentował Sentencje Piotra Lombarda. Wtedy też napisał O bycie i istocie oraz O zasadach natury. 

Wiosną 1256 roku stał się magistrem i był mianowany regentem teologii. Podczas swojej kadencji od 1256 do 1259 roku, napisał wiele znaczących dzieł, jednak dopiero po koniec tego okresu zaczął pracować nad jedną z największych swoich prac, czyli Summą przeciw poganom. 

Tomasz z Akwinu – dalsze życie i dzieła

Tomasz z Akwinu wrócił do Neapolu, gdzie został mianowany kaznodzieją generalnym. Rok później powołano go do Orvieto, gdzie pracował jako nauczyciel w szkole dominikańskiej. Tam skończył pracę nad Summą przeciw poganom. Jest to wybitne dzieło o charakterze filozoficznym. Wtedy też pisywał dla papieża Urbana IV, niektóre jego pieśni przetrwały do dzisiaj i nadal są śpiewane na Bożym Ciele. 

W 1265 roku przeniósł się do Rzymu, na wezwanie papieża Klemensa IV. Miał być teologiem papieskim, ale zaczął też nauczać w tamtejszej szkole dominikańskiej. Tomasz rozpoczął wtedy pracę nad swoim najsłynniejszym dziełem: Summą teologii. Była to swoista encyklopedia ówczesnej teologii. W 1268 roku został wezwany do Paryża na drugą regencję. Funkcję regenta na uniwersytecie Paryskim pełnił do 1272 roku i wdał się wtedy w kilka sporów z franciszkanami. W tym czasie napisał komentarze do wybranych ksiąg nowotestamentowych oraz kwestie dyskutowane, m.in. O złu, komentarze do księgi O przyczynach i do pism Arystotelesa: Hermeneutyki , Analityk Pierwszych, Etyki nikomachejskiej, Polityki, Fizyki i Metafizyki.
Do Neapolu wrócił w 1272 roku i założył tam własne studium dominikańskie. Spełniał się jako kaznodzieja w kościele San Domenico Maggiore Wygłaszał wtedy kazania na rozmaite tematy, które wśród wiernych były niezwykle popularne. 

Tomasz z Akwinu – mistyczne objawienia, kryzys zdrowotny i śmierć

W 1273 roku Tomaszowi z Akwinu podczas zażartej modlitwy podobno ukazał się sam Chrystus. Dominikanin rozmawiał z nim i odpowiadał mu na pytania. 6 grudnia 1273 roku odbyło się kolejne, tym razem silniejsze objawienie mistyczne. Tomasz uświadczył długiej ekstazy podczas odprawiania mszy, co sprawiło, że stracił na moment siły. Zaprzestał też wtedy pisania, czuł, że po tym co zobaczył, nie będzie w stanie nic już stworzyć. Wszystko wydawało mu się tylko marnością. 

1 maja 1274 roku odbył się II Sobór w Lyonie, zwołany przez papieża Grzegorza X. Tomasz został na niego zaproszony i miał tam zaprezentować swoją pracę na temat Greków. Niestety w drodze na to wydarzenie doszło do wypadku. Tomasz jadący na osiołku uderzył głową o gałąź zwalonego drzewa. Mocno zachorował, a potem w Monte Cassino, odbywał rekonwalescencję. Po jakimś czasie choroba powróciła ze zdwojoną siłą. Końcowe dni Tomasz spędził w opactwie cystersów Fossanova. Mnisi zapewnili mu ostatnie namaszczenie oraz odpowiednią opiekę. Tomasz z Akwinu zmarł 7 marca 1274 roku. Został ogłoszony świętym pięćdziesiąt lat po śmierci. 18 lipca 1323 roku został kanonizowany przez papieża Jana XXII. Jego szczątki znajdują się w Kościele Jakobinów.