Dlaczego warto? REJESTRACJA

Cytat

Siedziałeś odwrócony plecami, patrzyłeś w rzekę i pomyślałam, że na tym to chyba polega, ta cała dorosłość. Że może naprawdę tylko tyle zostaje, sznurek, kamyk, szkiełko schowane w małej skrzynce pod łóżkiem. Garść prochu tam, gdzie kiedyś stał nasz dom. I cisza. Bo w pewnym momencie świat po prostu przestaje być śmieszny"...

Autor: Joanna Lech
0

Więcej cytatów od tego autora

(...) rdzewieje mi tętno (...)
Autor: Joanna Lech
0
A szmaragd pokazałam ci dopiero, gdy już siedzieliśmy na moście; z nogami w powietrzu, z rękami w kieszeniach. Wziąłeś go ode mnie i trzymałeś w zaciśniętej dłoni. Powiedziałeś, że to nic specjalnego, stłuczka z tych wszystkich butelek, które twój ojciec przepił. Przykleił je do ściany, żeby pamiętać, jak wiele ich było. No i żeby się wstydzić. Powiedziałeś, że to chyba właśnie znaczy patrzeć przez dno butelki. Alepowiedziałeś to mrużąc oczy, z tym swoim krzywym, złośliwym uśmiechem, więc nikt ci nie wierzył. Kolejno braliśmy kamie
Autor: Joanna Lech
0
Z nadmiaru światła kruszy się grudzień (...)
Autor: Joanna Lech
0
Ale w pewnym momencie chcieliśmy pojechać dalej. Dotrzeć na sam koniec świata, za ostatni zakręt. Za rzekę, do samego jej źródła. Chcieliśmy sprawdzić, skąd biegnie. Nasza wioska stała u podłuża Bieszczad, chcieliśmy je przejechać. Najbardziej chcieliśmy wejść na wysoką górę, której szczyt majaczył w oddali, kiedy nie było mgły. Była jedną z granic. Nie wiedzieliśmy, czego, ale chcieliśmy ją przekroczyć.
Autor: Joanna Lech
0
(...) było tak sucho, że jedno słowo mogło zaprószyć w nas ogień
Autor: Joanna Lech
0
Odpycham się na zewnątrz, nabieram zapachu,/a potem znów boję się poczuć. A tak niedawno miałam tętno,/zdrapane ręce, pamiętam; mlecze, ciepło, pod kołdrą,
Autor: Joanna Lech
0
Nocami cisza wchodzi do gardła. Chłód się skrapla w pościeli, sen wchodzi w ciało miękko, jak nóż.
Autor: Joanna Lech
0
Dzielą nas te czułe nacięcia; mamy tyle zadrapań,/że można by z nich ulepić aorty, mamy siniaki od byle dotyku,/otarcia zamiast kolan. I drgania, opuszki palców starte do kości,/jak strupki rdzy, rejestry bólu; korozja.
Autor: Joanna Lech
0
Najlepiej było, gdy ktoś umierał. Rzucaliśmy się wtedy na jego bezwładne ciało i obrysowywaliśmy je kredą. Dokładnie, cały kontur. Tak jak w filmach. Rysowaliśmy na czworakach, jedni zaczynali od stóp i łydek, reszta od głowy. Najlepiej do tego nadawała się ta biała kreda do pisania na szkolnych tablicach. Była twarda i dawała wyraźną, grubą linię, zupełnie jak w filmach. No i nie łamała się tak szybko jak te barwione, cienkie, ze sklepu. Ale tamtej zawsze brakowało, więc najczęściej trup wyglądał, jakby upadł na tęczę, tak się mie
Autor: Joanna Lech
0
A potem ławki pod sklepem i starzy, zmęczeni mężczyźni. Wchodziliśmy między nich jak w zboże, zbieraliśmy puste butelki i żaden z nich nie zwrócił na nas uwagi, falowali w jakimś tajemnym rytmie, jak kłosy na wietrze falowały ich ciężkie głowy, przysypiali, wygrzewając się w słońcu".
Autor: Joanna Lech
0
Wszystkie cytaty tego autora
REKLAMA
+ Dodaj nowy cytat
Autor
Joanna Lech
Wszystkie cytaty tego autora
Reklamy