vNie wiadomo, dlaczego wszyscy mówią do kotów „ty”, choć jako żywo żaden kot nigdy z nikim nie pił bruderszaftu.
Rękopisy nie płoną.
Od posłania do okna zalega szeroka droga z księżycowej poświaty, wstępuje na nią człowiek w białym płaszczu z podbiciem koloru krwawnika i zaczyna iść w kierunku księżyca. Obok niego idzie młody człowiek w podartym chitonie, ze zmasakrowaną twarzą. – O, bogowie, o bogowie moi – mówi ów człowiek w płaszczu, – zwracając wyniosłą twarz ku swemu towarzyszowi podróży. – Cóż za wulgarna kaźń! Ale powiedz mi, proszę – na twarzy nie ma już wyniosłości, jest raczej błaganie – przecież ta kaźń się nie odbyła? Błagam, powiedz mi – nie było jej, prawda? – Oczywiście, że nie było – ochrypłym głosem odpowiada mu współtowarzysz – to ci się tylko przywidziało. – Możesz przysiąc? – prosi człowiek w płaszczu. -Przysięgam ci! – mówi ten, który mu towarzyszy, i nie wiadomo dlaczego jego oczy śmieją się . -To mi wystarczy! – zdartym głosem woła człowiek w płaszczu i pociągając za sobą swego towarzysza, wspina się coraz wyżej, ku księżycowi. Podąża za nimi spokojny i majestatyczny olbrzymi pies o spiczastych uszach.
- Popatrz, oto jest już przed tobą twój wieczysty dom, który otrzymałeś w nagrodę.
- A zatem – ogień ! – zawołał Azazello. – Ogień, od którego wszystko wzięło swój początek i którym wszystko zwykliśmy kończyć.
- Ach, zniewagi są najczęstszą nagrodą za dobrze wykonaną pracę!
- Mówimy, jak zawsze, różnymi językami – powiedział Woland. – Ale rzeczy, o których mówimy, nie ulegną od tego zmianie, prawda?
- On nie zasłużył na światłość, on zasłużył na pokój.
- Teraz zawsze będziemy razem – mówił doń we śnie obdarty filozof-włóczęga, który nie wiedzieć w jaki sposób stanął na drodze Jeźdźca Złotej włóczni – gdzie jeden, tam i drugi! Kiedy wspomną mnie, równocześnie wspomną ciebie!
- Proszę powiedzieć, dlaczego Małgorzata nazywa pana Mistrzem? – zapytał Woland. Mistrz uśmiechnął się i powiedział: - To słabostka, którą należy jej wybaczyć. Małgorzata ma zbyt wysokie mniemanie o powieści, którą napisałem.
- Ponieważ możliwość wzięcia przez panią łapówki od tej idiotki Friedy jest oczywiście najzupełniej wykluczona – nie dałoby się to przecież pogodzić z pani królewską godnością – doprawdy nie wiem, co mam począć. Mam chyba tylko jedno wyjście – zaopatrzyć się w szmaty i pozatykać nimi wszystkie szpary w ścianach mej sypialni.
Proszę się nie bać, królowo…. Proszę się nie bać , królowo, krew dawno już wsiąkła w ziemię. Tam, gdzie ją rozlano, dojrzewają już winne grona.
vNie wiadomo, dlaczego wszyscy mówią do kotów „ty”, choć jako żywo żaden kot nigdy z nikim nie pił bruderszaftu.
Książka: Mistrz i Małgorzata
Tagi: kot