I gdy tak przeglądam tę małą garstkę, garstkę popiołu, pozostałą po Andrzeju Bursie, zapytuję sam siebie, ile jest naszej winy w tym, iż ten poeta odszedł od nas nie pogodzony z życiem, tragicznie złamany, obdarzony naszymi uśmiechami, które smakowały jak "kopniaki". [...]
I gdy tak przeglądam tę małą garstkę, garstkę popiołu, pozostałą po Andrzeju Bursie, zapytuję sam siebie, ile jest naszej winy w tym, iż ten poeta odszedł od nas nie pogodzony z życiem, tragicznie złamany, obdarzony naszymi uśmiechami, które smakowały jak "kopniaki". [...]