Brązowowłosa

Wyobraźcie sobie młodą dziewczynę, która z bosymi stopami przycupnęła na samym przegu główki portowej. Od śmierci dzielił ją tylko jeden krok, a nawet mniej. Potraficie to pojąć? Poczuć na ramieniu oddech śmierci, tak jak czuła ona?

Na jej twarzy zwykle malował się uśmiech. Czasem szeroki - dla całego świata, a czasem delikatny i piękny na swój sposób - jak świergot ptaków na samym początku wiosny. Ludzie zawsze ten uśmiech dostrzegali i jakże wielkie byłoby ich zdziwienie, gdyby ujrzeli ją teraz z twarzą gładką jak marmur... Gdzie jedyną oznaką życia były płomienie w oczach. Wpatrywała się nimi w fale z wyraźną satysfakcją.

Nagle wstała. Pozwoliła by gwałtowny podmuch wiatru rozsypał jej brązowe włosy po plecach i uderzył w białą sukienkę. Nie czuła zimna, mimo że była to jesień. Nie czuła też ciepła. Nie czuła nic oprócz bicia własnego serca, zagubionego gdzieś pomiędzy żebrami.

Przesunęła stopy kilka centymetrów do przodu pozwalając by palce i podbicie balansowały na krawędzi. Stała tak przez chwilę bawiąc się powietrzem w przeponie, jakby to były jej ostatnie oddechy, nasycone świeżością dnia. Uniosła prawą nogę, która zwisała w powietrzu tuż nad rozszalałą wodą. Czepiała się w tamtej chwili ostatnich strzepków myśli, które miały jej pomóc w podjęciu decyzji.

Skoczy, czy zostanie?

Czyżby jedyne co miało po niej zostać to pamięć? Wspomnienie melodyjnego śmiechu i płomyków w oczach? Ta jedna, konkretna klatka z jej własnego filmu zwanego życiem, kiedy w tej samej sukience na tej samej plaży kręciła piruety podczas zeszłorocznych wakacji? Wtedy była tu poraz ostatni.

Ciężar drobnego ciała dziewczyny niebezpiecznie przechylił się do przodu. Oczy przepełnione życiem otworzyły się szeroko nie ze strachu, lecz z zaskoczenia. Cofnęła się do tyłu. Mogłaby zostać. Odwrócić się i odejść. Dostała jeszcze jedną szansę do wykorzystania.

Skoczyła.

Płonące węgielki w jej oczach zgasły z cichym sykiem w jedenj, krótkiej chwili.

Gdy zamknęła powieki, by już nigdy ich nie otworzyć.