Hell Woman

   Więc łowcy zginęli. Krwiste chmury rozmyły się. Opowieść o nich rozbrzmiewa wieczorami. Wtedy w oczach starego mężczyzny pojawiają się iskry, tak jak u tego małego chłopca, który siedzi mu na kolanach i z rozdziawionymi ustami słucha słów starca. To nie bajka na dobranoc, ale chłopiec słucha. Starzec spogląda na niebo. Za oknem wyje wiatr melodie nocy, udręczony dudni w konarach drzew. Księżyc zasnuwa się chmurami. Deszcz siąpi. Czerwona łuna pojawia się na nieboskłonie. Stary człowiek prawi dalej, nie pozwoli małemu usnąć, nie w dziką noc, gdy wszędzie strach i przerażenie. Mały, wpatruje się w dziadka. Przytula się do piersi, odkąd pamięta to dziadek rzadko sypiał i miał wiele blizn na pomarszczonym ciele, blizn po oparzeniach. Nigdy nie powiedział mu skąd je ma, zresztą nie chciał pytać, wolał jak dziadek sam mówił. Jednak tej historii starzec nikomu nie zdradził, jest tylko dla niego, blizny mu o tym przypominają. Czasem wydaje mu się, że dalej płoną i że nigdy nie zgasną. Czasem też, gdy kładzie się spać widzi na łóżku kogoś jeszcze, płonie wraz z nim. Wtedy myśli - „Czy nie lepiej było spłonąć wtedy, tak naprawdę do końca?”. Ale to krótka myśl, ulotna, wypala się szybko, lecz gdzieś w środku ciągle płonie. Dlaczego nie spłonął? Niedane mu było poznać odpowiedzi, nawet wtedy, gdy ucztował tej szalonej nocy. Wiatr zawył ponownie, hucząc złowrogo. Dziecko przeszył dreszcz, starzec cicho zapłakał, łza cicho spłonęła...

HELL WOMAN

Łowcy dziś nie powstali. Noc rozpoczęła się w inny sposób. Nakarmiła się kimś zatraconym w bólu. Tym razem coś powołało nowe, gorące narzędzie. Ponętne w kształtach. Iskrzące w namiętnościach. Pełne, lecz jednak puste. Narzędzie perfekcyjne, ogłuszające, prowokujące. Wydobywające zło, pierwotne, istniejące od niepamiętnych czasów. To przekształcone w płomienie, niczym z samego dna piekieł.